Nieuw Zeeland Zuider eiland

NIEUW ZEELAND,  ROADTRIP OVER HET ZUIDER EILAND

Zoals al in onze vorige blog aangekondigd, hebben we een roadtrip over het zuidereiland gemaakt, met onze oude auto. We zijn uiteindelijk 5 weken onderweg geweest en hebben in die tijd ruim 6.000 km gereden. We zijn dus voor 5 weken landrotten geworden en hebben ons schip in Whangarei achtergelaten. Hieronder zijn met de blauwe puntjes onze belangrijkste stopplaatsen aangegeven.

We hadden het plan om tegen de klok in het eiland rond te rijden, dus eerst de koudere en nattere westkust en dan het drogere oosten. We hebben veel geluk gehad, het weer bleef goed tot aan het midden van de westkust (Greymouth). Omdat er slecht weer verwacht werd, zijn we overgestoken naar de westkust (Christchurch) om vervolgens met de klok mee de tocht te vervolgen. We hebben gedurende onze roadtrip nauwelijks regen gehad dankzij veel geluk en een beetje planning.

Omdat 5 weken roadtrip met iedere dag nieuwe belevenissen wat veel is om in een blog op te nemen hebben we een selectie gemaakt, die toch een redelijk beeld geeft van onze tocht. We doen ons verhaal aan de hand van foto's.

Het landschap bij onze eerste overnachtingsplaats, na vanuit Whangarei 600km gereden te hebben, is zoals steeds bijzonder mooi. We hebben op een holiday park voor het eerst onze tent opgezet. Gelukkig zijn de tenten tegenwoordig veel makkelijker op te zetten dan vroeger. Ondanks de pittige wind, lukte het dus toch. Maar, man, wat was het koud 's nachts! We zijn 2 dagen  hier in Waitomo gebleven (Noorder eiland dus nog!) om het lokale landschap en de grotten te bekijken. Het bijzondere is dat er gloeiwormen in de grotten zijn en dat het hele gebied kalksteen is. Er zijn vele grotten waar het gewoon in kunt, die uitgesleten zijn door het water, waar je de rivier in de diepte ziet stromen. Uiteraard kun je ook met een van de vele touroperators voor veel geld een soortgelijke trip doen...

Na 2 nachten weer verder. Onderweg op de "scenic route" naar Wellington zie je bergtoppen met eeuwige sneeuw. Het is nu volop zomer. Je gaat naar Wellington, omdat dit de zuidelijkste plaats van het Noorder eiland is, waar je met de ferry naar het Zuider eiland kunt.

Wellington is een moderne stad. De promenade aan het water is leuk om te lopen, en in die omgeving zijn nog restanten van de oude stad. Echt bijzonder is het mooie en grote " Te Papa" museum dat de geschiedenis van Nieuw Zeeland op een erg mooie manier vertelt, dat mag je niet missen. Wij vonden de stad modern maar niet bijzonder. Het waaide enorm hard, toen wij in Wellington waren. Onderstaand beeld hadden wij zelf kunnen zijn. Als we tenminste zo op het randje zouden durven staan.

In Wellington neem je de ferry, een enorm schip, naar Picton op het Zuider eiland. Het is een boottocht van 3,5 uur. Er stond nog steeds een "full gale" maar wij kregen een SMS van de ferry dat de tocht doorging. Tijdens de overtocht hing het grote schip toch over stuurboord vanwege de harde wind, de buitendekken werden terecht gesloten. En enkele pasagiers werden zeeziek; je zag ze langzaam groen worden. Op het moment dat je bij het Zuider eiland aankomt, vaar je eerst door een soort fjorden. Prachtig! En werd de zee uiteraard een stuk rustiger. Fijn voor die groene mensen.

In Picton aangekomen gaan we naar een vakantiehuisje in een obollig park om te overnachten. Zo oubollig, dat het weer heel leuk was.

Vanuit Picton zijn we op weg gegaan naar de kust in het noord westen van het eiland. Bij de plaats Nelson zijn we gestopt om rond te kijken. Het meest bijzondere is de kerk, verder is het stadje behoorlijk toeristisch maar niet erg bijzonder. wel kun je hier alles kopen wat je nodig hebt, provianderen dus. Wat wel bijzonder is, is dat ze al heel lang een ladies club hebben!

Onderweg naar de NW kust kwamen we een jager tegen die een wild zwijn had geschoten en boven op zijn auo heeft gelegd, zijn honden hadden het dier voor hem opgejaagd. Jagen en vissen is in Nieuw Zeeland een volkssport. Er is een winkelketen, Hunting and Fishing, die je werkelijk overal in het land tegen komt.

De trip naar de NW kust gaat met name om de bijzondere omgeving, mooie bergen, vele wijngaarden, mooie waterpartijen (sounds genoemd in de "Golden Bay") en bijzondere dorpjes.

Ook dit plaatsje (Collingwood) hebben we even bezocht. Een rustiek plaatsje met oude huizen en een heel klein museumpje waar je in 10 minuten alles gezien hebt.

Aangekomen bij de NW kust, Wharariki Beach, hebben we onze tent opgezet, het was te laat om nog iets te doen.

De volgende morgen zijn we vanuit onze kampeerplaats naar de Wharariki Beach gelopen, hier was het ons om te doen. Enorme duinen en een enorm strand met geweldige rotsformaties en een zeehonden kolonie. De stipjes in de verte zijn mensen, dat geeft een goede indicatie van de breedte van het strand.
Dit is een hoogtepunt van onze roadtrip, de rit en dan dit gebied.
Je moet met eb bij het strand zijn, dan ontstaan er poelen waarin de jonge zeehonden spelen, ze houden dat uren vol. De ouders liggen lekker lui op de rotsen en een enkel jong geniet op het zand van de zon. De steen en rotspartijen in water moet je gezien hebben, prachtig.

Ons volgende doel was het Abel Tasman reservaat aan de noord kust. Helaas waren vanwege de droogte en het brandgevaar de tracks in het "binnenland" gesloten. Wij hebben dus dicht bij de kust gewandeld en wat bergen beklommen, mooie vergezichten. Wij waren enigzins verbaasd om op het strand een lepelaar te zien, later hebben we op veel plaatsen op het eiland lepelaars gezien.

Kamperen en koken in het Abel Tasman reservaat dicht bij de kust.

Bier brouwen wordt volop gedaan, er zijn vele soorten lokaal bier. Langs de weg zie je grote gebieden met hop.

Onze volgende bestemming was St Arnaud in het binnenland bij Lake Rotoiti. We hebben veel zwarte zwanen gezien, ook op zout water, ook hier waren die zwarte zwanen. Zoals telkens weer in dit land is de rit geweldig, ook nu weer hebben we de grote wegen gemeden. Bij dit mooie meer werden we belaagd door zandvlooien (misleidende naam, ze komen overal voor, hier was geen zand) en hebben daarom besloten onze tent 20km verder op te slaan aan de oever van een rivier.

De volgende dag naar de Buller Gorge Swing Bridge. Een bijzondere kloof waar een van de breuklijnen, ten gevolge van een aardbeving, loopt. Waar Anneke nu staat is het land plots 4,5 meter omhoog gekomen. De brug is de langste Swing Bridge van Nieuw Zeeland, 120 meter lang. Uiteraard zijn we naar de overkant gegaan, 20 meter boven de rivier in de kloof. Aan de overkant kun je nog veel restanten zien van vroegere goudzoekers.

We beschrijven niet alle plaatsen waar we geweest zijn, maar deze willen we toch laten zien. Dit is Punakaiki aan de Oostkust. De rotsen hier worden de "Pancake Rocks" genoemd, je ziet waarom, ik zou ze koeienvlaai rotsen noemen. Hier zijn ook enorme "blowholes" waar het water een tiental meters omhoog spuit als de deining van de oceaan de kust raakt.

We wilden naar de Frans Jozef gletsjer maar er werd heftige regen voorspeld voor een aantal dagen. We zijn daarom vanuit Greymouth, waar we een hotel hebben genomen om voor het eerst weer van comfort te genieten, van de Oost naar de Westkust gereden. Onder weg koffie gedronken in een heel bijzonder hotelletje met een heel erg oude maar mooie inrichting en een verzameling curiosa, waaronder WC potten.

Op weg van de Oost naar de Westkust kom je over een zeer hoog gelegen pas, de "Arthurs Pass". Die rit was ook, letterlijk en figuurlijk, een hoogtepunt. Zoooo mooi! Na de pas even lunchen met uitzicht op de hoogvlakte, met daarachter nog hogere bergen.

Aan de westkust hebben we als eerste Christchurch bezocht, gelukkig voordat die verschrikkelijke aanslag plaatsvond.

Nieuw Zeeland heeft last van aardbevingen. Zo was er in 2010 een grote aardbeving en in 2011 verwoestte een aardbeving de stad Christchurch vrijwel geheel. De kathedraal heeft het overleefd hoewel de achterkant, aanbouwen en torentjes zijn ingestort.

De binnenstad van Christchurch is vrijwel helemaal herbouwd. Met vooral grote, moderne gebouwen. Daarbuiten zijn erg veel lege plekken waar nog nieuwe bouwwerken komen. De stad is een grote bouwplaats. Wij vonden de stad vrij sfeerloos.

Bij de aardbeving van 2011 zijn in Christchurch 185 mensen omgekomen, als gedenkteken zijn 185 stoelen geplaatst. Wij vonden het indrukwekkend. Wij vinden het echter niet van goede smaak getuigen, dat er een groot parkeerterrein omheen gemaakt is.

Omdat de kathedraal van Christchurch niet meer toegankelijk is vanwege instortingsgevaar, heeft een Japanse architect de "cardboard cathedral"ontworpen. Een low cost ontwerp maar zeer smaakvol: de basis zijn wit gespoten zeecontainers met daarbovenop ribben (rond) van karton. Op die ribben is doorzichtig kunsttof geplaatst. Wij vonden het een hele mooie, indrukwekkende plek.

Christchurch, een stukje herbouwde/gerestaureerde binnenstad. Jammer dat er zoveel van verloren is gegaan.

Christchurch, maar ook gezien op andere plaatsen. Je kunt een electische step nemen om je te verplaatsen, je hebt een app nodig die de QR code van die step leest. GPS vertelt je waar je een step kunt vinden, de app op je telefon zorgt dat je per km betaalt. Een mooi systeem.

In Nieuw Zeeland zijn voetgangers de meest minderwaardige soort op aarde. Geen enkele auto zal voor je stoppen, oversteken doe je met doodsverachting. Dit bord zegt genoeg.

Na Christchurch hebben we Omaru bezocht. Dat stadje is speciaal, omdat het een van de weinige plaatsen op de wereld is waar heel veel gebouwen van kalksteen zijn gebouwd, zo ook deze kerk. In Omaru heerst een Victoriaanse sfeer, wij waren verrast dat we in een snoepwinkel echte Hollandse dropsoorten konden kopen; wij zijn daar dus redelijk "los" gegaan. Ook kochten we een echte, gevulde koek. Veel te duur, maar oh wat lekker! Omaru was eigenlijk de eerste plaats, die een historisch centrum had. Het was er gezellig!

Op weg naar Dunedin kom je onder andere aan zee de "Mourake Boulders" tegen. Een bijzonder fenomeen, dat vele miljoenen jaren nodig heeft gehad om te ontstaan. Grote, ronde bollen op het strand en in zee. Een enkele is uit elkaar gevallen.

Ook kom je onderweg naar Dunedin Kataki point (kleine omweg) tegen. Een vuurtoren waar je kunt wandelen. Daar kom je kleine blauwe pinguins tegen en van dichtbij zeeleeuwen.

En dan Dunedin. Het zuid westen van het Zuidereiland heeft een Schotse sfeer, ontstaan door de vele Schotse immigranten. Hieonder zie je het station van Dunedin. In de regio staat ook een Schots kasteel op het schiereiand (Larnach castle). Het schiereiland is mooi en ze hebben daar de bijna uitgestorven "yellow-eyed" pinguins. Op een andere locatie (Curio Bay) hebben we op deze schuwe dieren gewacht, ze gaan overdag 80km de zee op om met de schemering terug te keren naar land. Helaas hebben we ze niet gezien.

Dunedin impressie

Dunedin impressie

Dunedin impressie

Langs de kust zie je vaak enorm grote en taaie wieren/kelp, die zich aan de rotsen vastmaken. Deze aangespoelde geeft een goede indruk van de grootte.

Een andere bijzondere locatie is "Nugget Point Lighthouse". Als je daar naartoe loopt zie je zeeleeuwen in de diepte maar ook de "nuggets" achtige rotsen in het water.

Watervallen zie je erg veel in Nieuw Zeeland. Op de onderstaande foto zie je de Purakaunui Falls in het zuiden.

Je ziet het bijna niet, maar dit is een fossiel bos, op de voorgrond kun je een boomstam herkennen. Verder zie je op de foto veel boomstronken. Dit is een unieke site in de wereld bij Curio Bay. Hier hebben we tevergeefs op de Yellow-Eyed pinguins gewacht. Je kunt ook de blauwe kleine pinguins hier vinden (in de baai).We hadden wel een prachtige campingplaats, in de duinen. En een leuk en interessant gesprek met een ouder stel, wat als vrijwilliger het natuurbeheer deed in de buurt bij die beroemde pinguins. Er zijn namelijk altijd mensen, die denken dat zo'n pinguin het wel leuk vindt om met hun op de foto te gaan. Of dat je best een stukje fossiel hout kunt afbreken, om mee te nemen naar huis....

Het meest zuidelijke punt van het Zuider eiland. Niet in Bluff dus, dat is bluf, haha.

Onderweg zie je om de haverklap doodgereden Possums. Ze zijn een plaag, ze worden bestreden, ze decimeren de vogelstand en eten erg veel groen. Ze zijn rond 1840 geintroduceerd vanwege hun vacht. Maar nu dus verworden tot plaag. Overigens wordt hun vacht nog steeds gebruikt in kleding en hun vlees wordt oa verwerkt tot diervoeding.

In Nieuw Zeeland zijn alle zoogdieren geimporteerd (met uitzondering van de vleermuis).

In het zuiden nog steeds de Schotse invloed, dit is de stad Invercargill. Twee uur is genoeg om de stad rond te lopen.

Er wordt enorm veel gesproeid ten oosten van het hooggebergte, de regenschaduw. Wat een gigantische sproeiinstallaties! Natuurlijk zijn de koeien in nieuw Zeeland net zo nieuwsgierig als in Nederland.

Natuurlijk vind je ook heel veel Schotse herten in dit deel van het eiland. En hebben we veel Alpacas gezien.

We hebben ons kampement in te Anau opgeslagen om vandaar uit het Fjordland te ontdekken in het zuid westen. Op weg (heen en terug 240km, 4 uren als je niet onderweg zou stoppen) naar het fjord Milford Sound, kom je mooie locaties tegen. Een aantal laten we zien.

Mirror lake, het spiegelmeer, een toepasselijke naam. Hier zagen we ook eenden onder water zwemmen, een bijondere soort met dat Aalscholver gedrag.

Milford Sound, een ander soort fjord dan de Noorse

Deze vogel, de Weka, zie je vaak.

Een paar foto's van landschappen tussen Te Anau en Milford Sound.

Na Te Anau en Milford Sound zijn we naar Queenstown gegaan. Een stad, aan een meer, die leeft van het toerisme.Best mooi, maar we vonden het niet heel bijzonder.

In de buurt van Queenstown vind je Arrow town. Dat is oorspronkelijk een nederzetting van Chinese goudzoekers. Wat een armoede! Indukwekkend om te bezoeken en te lezen hoe men zeer discriminerend naar de Chinezen keek.

Landschap onderweg van Arrowtown naar Wanaka

Wanaka is een plezierige plaats aan het Wanaka meer. Er zijn veel mooie wandelingen te maken, dat hebben we dan ook gedaan. Echt bijzonder is de bioscoop, we hebben daar een film gezien die twee uur duurde. Een geweldige ervaring: er zijn drie zalen, een voor 25, 50 en 75 personen. Wij hadden die van 50 personen, je zit in de bioscoop op luie stoelen of een sofa of een bankstel naar de film te kijken. Je mag in de pauze gewoon eten halen en mee naar binnen nemen om op te peuzelen. Ook grappig waren de old timer auto's, die geheel of gedeeltelijk in en om de bioscoop heen stonden. Een "must do".

In Nieuw Zeeland is alle natuur groot en groots. Deze boom staat in Wanaka, er zijn veel van dit soort bomen.

Gelukkig ook veel groente en fruit te koop in de supermarkten

We hebben veel gereden, ook op gravel wegen. het landschap en de vele watervallen blijven boeien.

Het was tijd om het Zuidereiland te verlaten, maar eerst nog even relaxen in Blenheim. Daar hebben we een hotel suite kunnen krijgen voor een redelijke prijs. De suite was 14 meter lang, geweldige king size bedden, een zithoek met bankstel, een eethoek, een bureau en goede badkamer. Wij vonden dat we dit verdiend hadden na het "afzien" gedurende een aantal weken. Een andere gast had een eenvoudige kamer gehuurd, maar moest ruim het dubbele van ons afrekenen, de volgende ochtend. Kijk, dat doet je als echte Hollander toch goed. 

Met de Ferry van Picton op het Zuider eiland naar Wellington op het Noorder eiland, dit keer een heerlijk rustige zonnige overtocht.

Nu was het tijd om het zuid oosten van het Noorder eiland te verkennen. Op de schitterende tocht naar Hastings kwamen we de langste plaatsnaam ter wereld tegen (85 letters?), als je goed inzoomt kun je zien wat het betekent.

Bijzondere platsen zijn Hastings en Napier. In de twintiger jaren van de vorige eeuw zijn die door een aardbeving volledig verwoest. Doordat ze in die tijd volledig herbouwd zijn, staan ze nu bekend als de "art deco" plaatsen. 

Straatbeeld Hastings

We hebben geluncht op een locatie tussen Hastings en Napier, de eigenaren zijn hier een landelijk restaurant/lunchroom/winkel/beeldentuin begonnen nadat ze onteigend waren in Zimbabwe. Hun roots zijn duidelijk zichtbaar.

Straatbeeld Napier

Iets buiten Napier zijn ook historische bezienswaardigheden. Alweer inspannende wandelingen. Hier gaat het om nederzettingen van de Maori's. We zagen ook veel krekels en sprinkhanen.

We hebben al eerder gemeld dat alles van de natuur groot is, dat geld ook voor de spruitjes. Nou ja, zeg maar "spruit". Wel lekker, dat wel.

Een bezoek aan Rotorua mocht niet ontbreken. Onze dochter Femke heeft hier voor haar studie een aantal maanden dorgebracht, ze was hier vanwege de Maori gemeenschap.

Rotorua is een stinkende plaats; het ruikt naar zwavel, dat komt omdat hier de gassen en hitte uit de diepten van de aarde bovenkomen. Het land is vulkanisch.

De kerk is bijzonder omdat de Maori cultuur mooi verweven is met de Angelsaksiche bouwwijze. Echt een hele mooie, spirituele plek. Een bijzonder detail zijn de bovengrondse graven, omdat de overledenen uiteraard niet in de kokende grond kunnen worden begraven. De kerk staat in een wijk, waar vele Maori invloeden zichtbaar zijn. Ook zijn er, op andere plaatsen in en om Rotorua, een drietal "levende" Maori-dorpen. Die kun je tegen een fikse betaling bezoeken c.q. dinnershows meemaken. Hebben we niet gedaan. Ten eerste vanwege het "Sijtje Boes-gevoel" (toeristische geldklopperij), maar ook omdat het letterlijk zeek van de regen.

Vanuit Rotorua zijn we naar de Coromandel gegaan, een geweldig mooi schiereiland. Zoals altijd kunnen we het lopen niet laten. Hier lopen we door een oude treintunnel van 1km lengte bij de Karangahaka Gorge (zuidkant Coromandel), waar ook veel restanten van gouddelving te vinden zijn..

De natuur en bergen zijn weer prachtig

Het plaatsje Coromandel stelt niet veel voor.

Op onze tocht op het schiereiland (het binnenland daarvan) kwamen we een bijzondere locatie met blije varkens tegen. De varkenshouder liep gewoon op blote voeten door de varkensdrek.

Ook hier weer een waterval (Waiau Falls)

Als laatste van de Coromandel laten we de bijzondere en inmiddel zeldzame Kauri boom zien. Door houtkap in het verleden zijn deze bomen vrijwel helemaal verdwenen. Ze hebben hele rechte stammen. De eerste takken beginnen op pas op ongeveer 16 meter hoogte. De oudste Kauri boom hier is circa 600 jaar; de oudste die men ooit heeft gevonden was 4.000 jaar! Deze locatie is "Waiau Kauri Grove". Grappig detail is dat deze Kauri bomen waarschijnlijk behouden gebleven zijn door de goudzoekers. Zij duldden geen houtkap in hun gebied.

We wilden tijdens deze trip Auckland ook nog bezoeken, maar omdat het weer verslechterde zijn we terug gereden naar Whangarei, naar ons schip. Auckland is per schip bereikbaar; dat gaan we dan ook eind april doen. De auto is inmiddels weer verkocht. Maar nu eerst naar Great Barrier eiland. Samen met Ann en Ivan van de Vaguebond Pasen vieren. En weer een beetje zeilen en ankeren in baaien.

De plannen: we willen begin mei naar Tonga varen, een trip van ongeveer 10 dagen. Vanuit Tonga zal ons volgende blog verschijnen.