Het leven als landrot in Fiji
Zoals vermeld in ons laatste blog van begin
januari, hebben we een huis gehuurd. Het ligt op ongeveer 10 minuten lopen van
de marina. Heuvel op, maar dat wordt dan beloond met een fantastisch uitzicht!
We kijken uit over de prachtige tropische tuin, met op de achtergrond de oceaan
en in de verte eilanden. Voordeel ook van bovenop een heuvel zitten, is dat je
vrijwel altijd een briesje hebt. Ook het aantal muggen is hier minder, maar nog
steeds wel een probleem. Ik grap regelmatig dat ik toch zo’n lekker wijf ben.
Alle muggen zijn dol op me. Je wilt je ook niet iedere dag met agressieve
insectenspray inspuiten. En de mildere varianten zijn vaak niet afdoende. Toch
wel regelmatig binnen in huis, dus. We hebben vrijwel dagelijks de airco een
paar uur aan. In beide slaapkamers hangt een unit. In dit seizoen is de
luchtvochtigheid erg hoog; vaak boven de 90%. Meestal heb je hier nog meer last
van, dan van de warmte.
Maar wat doe je nou zoal de hele dag? Tsja,
gewoon leven. Ik ga meestal een keer in de week naar Lautoka om boodschappen te
doen. De bus stopt hier zo’n beetje voor de deur. Het is ook heel goedkoop:
voor nog geen anderhalve euro kun je heen en weer. Je moet het wel goed timen,
want de bus rijdt maar heel weinig. Als ik om 9.00 uur de bus neem, ben ik rond
9.25 uur in Lautoka. Rennen naar de supermarkt en daarna de groenten- en
fruitmarkt en dan om 10.10 uur terug. De volgende bus gaat pas om 12.15 uur
terug en die daarna zelfs pas 15.15 uur! We nemen ook wel eens een taxi terug,
als we veel boodschappen hebben en/of de bus gemist hebben. Voor 6 euro zetten
ze je voor de deur af. Hoewel niet duur, toch wel veel prijziger dan met de
bus. Bovendien vind ik het ook wel leuk om met de locals in de bus te reizen.
Soms neemt de bus een omweg en gaat hij over onverharde wegen, met veel kuilen.
Een sportbeha is dan geen overbodige luxe. |
| De wekelijkse Fiji kookcursus op de marina |
We hebben een tv gekocht. Die hadden we tot
nu toe nog niet aan boord. Die tv staat nu in ons huis. Wat een genot! Lekker
Netflix kijken en YouTube filmpjes. Ook gebruik ik programma’s op YouTube met
Powerwalk en met Yoga. Lekker een beetje in conditie blijven op de tijd dat het
mij uitkomt. Op de haven doet men iedere dag yoga van 7.00 tot 8.00 uur. Voor
mij echt veel te vroeg. Eerst koffie.
Ik ben begonnen met het schrijven van mijn
boek. Het zal gaan over onze belevenissen in de Pacific. We hebben zulke
bijzondere plekken bezocht, dat het me leuk lijkt daar een boek over te
schrijven. Ik gebruik onze blogs als basis en vul die aan met extra informatie
over het betreffende land. Kort iets over de geschiedenis, staatsvorm, et
cetera. Landen die ik beschrijf zijn Panama, Frans Polynesië, Samoa, Marshall
Eilanden, Tarawa, Tonga en uiteraard uitgebreid over Fiji.
Omdat we van plan zijn om naar Indonesië te gaan,
heb ik besloten om de taal te leren. Ik zit bijna dagelijks met DuoLingo te
oefenen. Indonesisch is een eenvoudige taal qua grammatica; die ontbreekt
vrijwel. Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen hij of zij, tussen heden of
verleden. Het lastige is om de woorden te leren, die vaak heel anders zijn dan
in de ons bekende talen. Maar af en toe kom je ineens Nederlandse woorden
verbasterd tegen. Pakaian (pakkie an) voor kleding, dasi voor een stropdas, pintar
(pienter) voor slim. Grappig toch!?
In januari zijn we allebei jarig. Heinze
wordt verrast met een vroeg verjaardagsdiner. Vrienden van ons vragen ons of we
samen met hen komen eten op het resort, waar zij een huisje huren. Het is zo’n
tien dagen voor Heinze’s verjaardag, dus we hebben echt niets door. Wanneer we
aankomen in het restaurant, komen daar nog vier andere vrienden van ons aan. We
krijgen een borrel, diner en verjaardagstaart aangeboden. Geheel omlijst met
muziek van twee muzikanten. Echt geweldig en heel gezellig. Ik krijg ook een
onverwacht verjaardagscadeau dit jaar: een cycloon met de naam Anna! Is dat nou
niet bijzonder!? Gelukkig richt ze in onze omgeving weinig schade aan. Heinze
en ik vieren mijn verjaardag later nog met een paar dagen in een hotel, met een
heerlijke massage en uit eten met vrienden. Niks te klagen, dus.
Heinze gaat vrijwel dagelijks naar de marina
om aan onze eigen boot te werken, maar ook om anderen te helpen. Hij heeft
inmiddels de status bereikt van de man die alles weet, dus er wordt vaak een
beroep op hem gedaan. En hij doet het (meestal) met liefde.
Het leven in een huis in Fiji kent zoal
geheel eigen uitdagingen. Het huis is mooi stevig, dus we maken ons meestal
niet zo’n zorgen over het weer. Al vallen hier af en toe enorme zware
regenbuien, waait het soms heel hard en zijn er bij tijd en wijle hele zware
onweersbuien. Soms valt de stroom ineens uit. Meestal maar voor een paar uur,
maar het is dan gelijk echt aardedonker, ’s avonds en ‘s nachts. We hebben een
lampje op zonne-energie en er liggen kaarsen. Maar die moet je dan wel weten te
vinden, in het stikdonker. Op een vaste plaats neerleggen en op de tast zien te
vinden, is het devies. Het water wordt ook af en toe afgesloten. Tijdens en na
een cycloon is dat bekend, maar soms word je erdoor overvallen. Meestal is de
duur beperkt, dus valt het ongemak mee.
Dan heb je nog het ongedierte. In het begin
vinden we nog wel eens een megagrote kakkerlak in huis. Het meest extreem is de
kakkerlak die bij ons in bed loopt. Terwijl wij erin liggen….echt smerig! De
laatste tijd zie ik ze veel minder vaak. Ik weet niet hoe dat komt, misschien
het seizoen? Mieren vind je ook echt overal. Uiteraard als je eten laat liggen,
maar ook op allerlei andere plaatsen. We hebben gekko’s in huis. Die vinden we
leuk en nuttig. Maar gekkopoep is kennelijk een traktatie voor mieren; die
komen er in grote getalen op af. We hebben een duidelijk grotere gekko, die
noemen we godzilla. Zij maakt een soort hijgend geluid, heel apart. We zien een
keer dat ze een grote kakkerlak opvreet. Applaus!
Op een dag zie ik een soort modderig plasje
op de grond liggen in de badkamer. Daar baal ik van, want ik heb hem net
schoongemaakt. We snappen niet waar het vandaan komt. Tot we een flinke maat
pad zien zitten, verdekt opgesteld achter de wc-pot. Die padden komen door de
afvoer, of door het toilet naar boven gezwommen. Dat wisten we niet, dus later
gebeurt het nog een keer. Ze laten zich gelukkig makkelijk vangen en buiten
zetten. In de badkamer zit een afvoer in de vloer zonder rooster. Dat hebben we
nu afgedekt en het toilet doen we sindsdien altijd dicht. Geen last meer gehad.
We hebben nog een gast, waar we minder blij
mee zijn: naar onze normen hele grote spinnen. Het schijnen “Huntsman spinnen”
te zijn. Op zich ongevaarlijk, maar ze kunnen wel bijten. Van insectenverdelger
worden ze alleen maar een beetje dizzy, maar ze lopen nog net zo hard en gaan
er niet van dood. Meppen dan maar. Gelukkig komen ze niet zo vaak.
Dieren waar we wel blij mee zijn, zijn de honden
van onze verhuurder. Frances en Illy komen iedere dag wel even een koekje halen
en knuffelen. Frances is een oudere hond. Ze ligt ’s nachts vaak bij ons voor
het terras, goede bewaking. We hebben overigens ook een elektronisch
alarmsysteem; dat zetten we iedere nacht aan. Het komt helaas wel voor dat er
in deze buurt ingebroken wordt, maar wij voelen ons zo wel veilig.
Ik heb het geluk dat ik mee kan werken aan
een project rondom het conserveren en herstellen van koraal, hier op een eiland
vlakbij (Malolo). Ik ga er met de ferry naartoe en verblijf twee weken in een
huisje op het verder gesloten resort. Klinkt heel luxe, maar dat is het niet
echt. Je werkt en eet samen met het team; je bent zeker geen resortgast. Ik heb
het reuze naar mijn zin. Ik heb er een aparte blog over geschreven, dat
gepubliceerd is bij dewereldwijven EN ons vorige blog.
Het team van Plantation Island Resort heeft
op 1 april een afspraak bij Tourism Fiji. Ze geven een verrassingsoptreden, om
te herdenken dat het resort nu alweer een heel jaar gesloten is vanwege
Covid-19. Ze hebben een “Jerusalema” ingestudeerd, opgeleukt met Fijian
invloeden. Om hen te steunen, ga ik er samen met een andere vrijwilligster
naartoe. Het team zingt en danst; het is een hele leuke happening. En gaat de
hele wereld over via Facebook. Naderhand sta ik even na te praten met de
“acting CEO” van het toerismebureau, de baas zeg maar. Hij geeft aan erg
geïnteresseerd te zijn in mijn blog. Het schijnt dat er een medewerker is, die
Nederlands spreekt. Ik heb mijn blog aan hem gestuurd en heb een leuke reactie
ontvangen. Wellicht gaan ze het gebruiken in de promotie in Nederland van het
toerisme naar Fiji. Zou leuk zijn.
En nu zijn we aan het einde van het
cycloonseizoen en ook aan het einde van de huur van ons huis. Het verblijf in het
huis heeft deze periode aangenaam gemaakt. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat
ik er erg tegenop zag, om gedurende het cycloonseizoen hier in Fiji te zijn.
Het klimaat is onaangenaam in deze periode: (zeer) hoge luchtvochtigheid, veel
langdurige tropische regen, cycloondreiging en veel muggen. Het huis is een
“lifesaver”. We waren van plan om eind
april weer aan boord te gaan wonen. Helaas gooit Corona ook hier in Fiji roet
in het eten. Zo zonde, de samenleving in Fiji was al meer dan een heel jaar coronavrij.
Echter, waarschijnlijk doordat medewerkers van de grensbewaking en/of een
hotel, waarin binnenkomende reizigers 14 dagen in quarantaine moeten
verblijven, zijn er nu toch een paar gevallen binnen de gemeenschap. In Fiji
neemt men geen halve maatregelen: een ziekenhuis, waar een coronageval
geconstateerd wordt op een andere afdeling dan de corona-afdeling, wordt
dezelfde dag nog geheel afgesloten van de buitenwereld. Personeel mag niet naar
huis en personeel wat al naar huis
vertrokken is moet direct terugkomen. Niemand mag nog in of uit het ziekenhuis.
Cordon soldaten eromheen. |
| Ook onze huiseend "Ducky" moet een mondkapje op |
 |
Gelukkig kunnen wij wel bij vrienden op bezoek
in het naastgelegen resort en lekker eten |
Een groot deel van de hoofdstad Suva krijgt een heel
weekend een strenge lockdown opgelegd. De enige reden om op straat te mogen
zijn, is als er een medische urgentie is. Of als je een ontheffing gekregen
hebt. Voedselpakketten worden aan huis uitgedeeld. Achteraf zegt de regering
dat het een groot succes was. Ze hebben maar enkele arrestaties hoeven te
verrichten. Wij, in de buurt van Lautoka, zitten in een zogenaamde containmentarea:
we mogen deze regio niet uit, ons wordt dringend verzocht zoveel mogelijk thuis
te blijven en om alleen om noodzakelijke redenen de deur uit te gaan.
Supermarkten, apotheken en banken zijn wel open, verder is ongeveer alles
gesloten. Er is iedere dag een persconferentie door de Minister of Health. Het
vaccinatieprogramma is ook van start.
 |
| In de rij voor de vaccinatie |
Wij zijn blij dat we op 5 mei onze eerste
vaccinatie (met AstraZenica) gekregen hebben. Via Covax en donaties van andere
landen druppelen de doses binnen. Hopelijk duurt deze situatie niet meer lang,
maar we hebben er een hard hoofd in. Varen mag ook niet….Op 14 mei loopt de
huur van ons huis af. En gaan we weer aan boord wonen. En dan verder? Geen
idee!
Inmiddels hebben we de haven verlaten (begin juni) en varen we weer op zoek naar nieuwe avonturen. Wel in Fiji omdat de grenzen van Aziatische landen gesloten zijn.
