Het leven als landrot in FIJI

Het leven als landrot in Fiji
 
Zoals vermeld in ons laatste blog van begin januari, hebben we een huis gehuurd. Het ligt op ongeveer 10 minuten lopen van de marina. Heuvel op, maar dat wordt dan beloond met een fantastisch uitzicht! We kijken uit over de prachtige tropische tuin, met op de achtergrond de oceaan en in de verte eilanden. Voordeel ook van bovenop een heuvel zitten, is dat je vrijwel altijd een briesje hebt. Ook het aantal muggen is hier minder, maar nog steeds wel een probleem. Ik grap regelmatig dat ik toch zo’n lekker wijf ben. Alle muggen zijn dol op me. Je wilt je ook niet iedere dag met agressieve insectenspray inspuiten. En de mildere varianten zijn vaak niet afdoende. Toch wel regelmatig binnen in huis, dus. We hebben vrijwel dagelijks de airco een paar uur aan. In beide slaapkamers hangt een unit. In dit seizoen is de luchtvochtigheid erg hoog; vaak boven de 90%. Meestal heb je hier nog meer last van, dan van de warmte.

 
Maar wat doe je nou zoal de hele dag? Tsja, gewoon leven. Ik ga meestal een keer in de week naar Lautoka om boodschappen te doen. De bus stopt hier zo’n beetje voor de deur. Het is ook heel goedkoop: voor nog geen anderhalve euro kun je heen en weer. Je moet het wel goed timen, want de bus rijdt maar heel weinig. Als ik om 9.00 uur de bus neem, ben ik rond 9.25 uur in Lautoka. Rennen naar de supermarkt en daarna de groenten- en fruitmarkt en dan om 10.10 uur terug. De volgende bus gaat pas om 12.15 uur terug en die daarna zelfs pas 15.15 uur! We nemen ook wel eens een taxi terug, als we veel boodschappen hebben en/of de bus gemist hebben. Voor 6 euro zetten ze je voor de deur af. Hoewel niet duur, toch wel veel prijziger dan met de bus. Bovendien vind ik het ook wel leuk om met de locals in de bus te reizen. Soms neemt de bus een omweg en gaat hij over onverharde wegen, met veel kuilen. Een sportbeha is dan geen overbodige luxe.

De wekelijkse Fiji kookcursus op de marina

We hebben een tv gekocht. Die hadden we tot nu toe nog niet aan boord. Die tv staat nu in ons huis. Wat een genot! Lekker Netflix kijken en YouTube filmpjes. Ook gebruik ik programma’s op YouTube met Powerwalk en met Yoga. Lekker een beetje in conditie blijven op de tijd dat het mij uitkomt. Op de haven doet men iedere dag yoga van 7.00 tot 8.00 uur. Voor mij echt veel te vroeg. Eerst koffie.
Ik ben begonnen met het schrijven van mijn boek. Het zal gaan over onze belevenissen in de Pacific. We hebben zulke bijzondere plekken bezocht, dat het me leuk lijkt daar een boek over te schrijven. Ik gebruik onze blogs als basis en vul die aan met extra informatie over het betreffende land. Kort iets over de geschiedenis, staatsvorm, et cetera. Landen die ik beschrijf zijn Panama, Frans Polynesië, Samoa, Marshall Eilanden, Tarawa, Tonga en uiteraard uitgebreid over Fiji.
   
Omdat we van plan zijn om naar Indonesië te gaan, heb ik besloten om de taal te leren. Ik zit bijna dagelijks met DuoLingo te oefenen. Indonesisch is een eenvoudige taal qua grammatica; die ontbreekt vrijwel. Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen hij of zij, tussen heden of verleden. Het lastige is om de woorden te leren, die vaak heel anders zijn dan in de ons bekende talen. Maar af en toe kom je ineens Nederlandse woorden verbasterd tegen. Pakaian (pakkie an) voor kleding, dasi voor een stropdas, pintar (pienter) voor slim. Grappig toch!?
 

In januari zijn we allebei jarig. Heinze wordt verrast met een vroeg verjaardagsdiner. Vrienden van ons vragen ons of we samen met hen komen eten op het resort, waar zij een huisje huren. Het is zo’n tien dagen voor Heinze’s verjaardag, dus we hebben echt niets door. Wanneer we aankomen in het restaurant, komen daar nog vier andere vrienden van ons aan. We krijgen een borrel, diner en verjaardagstaart aangeboden. Geheel omlijst met muziek van twee muzikanten. Echt geweldig en heel gezellig. Ik krijg ook een onverwacht verjaardagscadeau dit jaar: een cycloon met de naam Anna! Is dat nou niet bijzonder!? Gelukkig richt ze in onze omgeving weinig schade aan. Heinze en ik vieren mijn verjaardag later nog met een paar dagen in een hotel, met een heerlijke massage en uit eten met vrienden. Niks te klagen, dus.
 

Heinze gaat vrijwel dagelijks naar de marina om aan onze eigen boot te werken, maar ook om anderen te helpen. Hij heeft inmiddels de status bereikt van de man die alles weet, dus er wordt vaak een beroep op hem gedaan. En hij doet het (meestal) met liefde.
 
Het leven in een huis in Fiji kent zoal geheel eigen uitdagingen. Het huis is mooi stevig, dus we maken ons meestal niet zo’n zorgen over het weer. Al vallen hier af en toe enorme zware regenbuien, waait het soms heel hard en zijn er bij tijd en wijle hele zware onweersbuien. Soms valt de stroom ineens uit. Meestal maar voor een paar uur, maar het is dan gelijk echt aardedonker, ’s avonds en ‘s nachts. We hebben een lampje op zonne-energie en er liggen kaarsen. Maar die moet je dan wel weten te vinden, in het stikdonker. Op een vaste plaats neerleggen en op de tast zien te vinden, is het devies. Het water wordt ook af en toe afgesloten. Tijdens en na een cycloon is dat bekend, maar soms word je erdoor overvallen. Meestal is de duur beperkt, dus valt het ongemak mee.
 
Dan heb je nog het ongedierte. In het begin vinden we nog wel eens een megagrote kakkerlak in huis. Het meest extreem is de kakkerlak die bij ons in bed loopt. Terwijl wij erin liggen….echt smerig! De laatste tijd zie ik ze veel minder vaak. Ik weet niet hoe dat komt, misschien het seizoen? Mieren vind je ook echt overal. Uiteraard als je eten laat liggen, maar ook op allerlei andere plaatsen. We hebben gekko’s in huis. Die vinden we leuk en nuttig. Maar gekkopoep is kennelijk een traktatie voor mieren; die komen er in grote getalen op af. We hebben een duidelijk grotere gekko, die noemen we godzilla. Zij maakt een soort hijgend geluid, heel apart. We zien een keer dat ze een grote kakkerlak opvreet. Applaus!
Op een dag zie ik een soort modderig plasje op de grond liggen in de badkamer. Daar baal ik van, want ik heb hem net schoongemaakt. We snappen niet waar het vandaan komt. Tot we een flinke maat pad zien zitten, verdekt opgesteld achter de wc-pot. Die padden komen door de afvoer, of door het toilet naar boven gezwommen. Dat wisten we niet, dus later gebeurt het nog een keer. Ze laten zich gelukkig makkelijk vangen en buiten zetten. In de badkamer zit een afvoer in de vloer zonder rooster. Dat hebben we nu afgedekt en het toilet doen we sindsdien altijd dicht. Geen last meer gehad.
We hebben nog een gast, waar we minder blij mee zijn: naar onze normen hele grote spinnen. Het schijnen “Huntsman spinnen” te zijn. Op zich ongevaarlijk, maar ze kunnen wel bijten. Van insectenverdelger worden ze alleen maar een beetje dizzy, maar ze lopen nog net zo hard en gaan er niet van dood. Meppen dan maar. Gelukkig komen ze niet zo vaak.
 

Dieren waar we wel blij mee zijn, zijn de honden van onze verhuurder. Frances en Illy komen iedere dag wel even een koekje halen en knuffelen. Frances is een oudere hond. Ze ligt ’s nachts vaak bij ons voor het terras, goede bewaking. We hebben overigens ook een elektronisch alarmsysteem; dat zetten we iedere nacht aan. Het komt helaas wel voor dat er in deze buurt ingebroken wordt, maar wij voelen ons zo wel veilig.
 
Ik heb het geluk dat ik mee kan werken aan een project rondom het conserveren en herstellen van koraal, hier op een eiland vlakbij (Malolo). Ik ga er met de ferry naartoe en verblijf twee weken in een huisje op het verder gesloten resort. Klinkt heel luxe, maar dat is het niet echt. Je werkt en eet samen met het team; je bent zeker geen resortgast. Ik heb het reuze naar mijn zin. Ik heb er een aparte blog over geschreven, dat gepubliceerd is bij dewereldwijven EN ons vorige blog.
Het team van Plantation Island Resort heeft op 1 april een afspraak bij Tourism Fiji. Ze geven een verrassingsoptreden, om te herdenken dat het resort nu alweer een heel jaar gesloten is vanwege Covid-19. Ze hebben een “Jerusalema” ingestudeerd, opgeleukt met Fijian invloeden. Om hen te steunen, ga ik er samen met een andere vrijwilligster naartoe. Het team zingt en danst; het is een hele leuke happening. En gaat de hele wereld over via Facebook. Naderhand sta ik even na te praten met de “acting CEO” van het toerismebureau, de baas zeg maar. Hij geeft aan erg geïnteresseerd te zijn in mijn blog. Het schijnt dat er een medewerker is, die Nederlands spreekt. Ik heb mijn blog aan hem gestuurd en heb een leuke reactie ontvangen. Wellicht gaan ze het gebruiken in de promotie in Nederland van het toerisme naar Fiji. Zou leuk zijn.
 

En nu zijn we aan het einde van het cycloonseizoen en ook aan het einde van de huur van ons huis. Het verblijf in het huis heeft deze periode aangenaam gemaakt. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik er erg tegenop zag, om gedurende het cycloonseizoen hier in Fiji te zijn. Het klimaat is onaangenaam in deze periode: (zeer) hoge luchtvochtigheid, veel langdurige tropische regen, cycloondreiging en veel muggen. Het huis is een “lifesaver”.  We waren van plan om eind april weer aan boord te gaan wonen. Helaas gooit Corona ook hier in Fiji roet in het eten. Zo zonde, de samenleving in Fiji was al meer dan een heel jaar coronavrij. Echter, waarschijnlijk doordat medewerkers van de grensbewaking en/of een hotel, waarin binnenkomende reizigers 14 dagen in quarantaine moeten verblijven, zijn er nu toch een paar gevallen binnen de gemeenschap. In Fiji neemt men geen halve maatregelen: een ziekenhuis, waar een coronageval geconstateerd wordt op een andere afdeling dan de corona-afdeling, wordt dezelfde dag nog geheel afgesloten van de buitenwereld. Personeel mag niet naar huis en  personeel wat al naar huis vertrokken is moet direct terugkomen. Niemand mag nog in of uit het ziekenhuis. Cordon soldaten eromheen.

Ook onze huiseend "Ducky" moet een  mondkapje op

Gelukkig kunnen wij wel bij vrienden op bezoek
in het naastgelegen resort en lekker eten

Een groot deel van de hoofdstad Suva krijgt een heel weekend een strenge lockdown opgelegd. De enige reden om op straat te mogen zijn, is als er een medische urgentie is. Of als je een ontheffing gekregen hebt. Voedselpakketten worden aan huis uitgedeeld. Achteraf zegt de regering dat het een groot succes was. Ze hebben maar enkele arrestaties hoeven te verrichten. Wij, in de buurt van Lautoka, zitten in een zogenaamde containmentarea: we mogen deze regio niet uit, ons wordt dringend verzocht zoveel mogelijk thuis te blijven en om alleen om noodzakelijke redenen de deur uit te gaan. Supermarkten, apotheken en banken zijn wel open, verder is ongeveer alles gesloten. Er is iedere dag een persconferentie door de Minister of Health. Het vaccinatieprogramma is ook van start.

In de rij voor de vaccinatie

Wij zijn blij dat we op 5 mei onze eerste vaccinatie (met AstraZenica) gekregen hebben. Via Covax en donaties van andere landen druppelen de doses binnen. Hopelijk duurt deze situatie niet meer lang, maar we hebben er een hard hoofd in. Varen mag ook niet….Op 14 mei loopt de huur van ons huis af. En gaan we weer aan boord wonen. En dan verder? Geen idee!

Inmiddels hebben we de haven verlaten (begin juni) en varen we weer op zoek naar nieuwe avonturen. Wel in Fiji omdat de grenzen van Aziatische landen gesloten zijn.