Frans Polynesië, de Markiezen

Frans Polynesië, de Markiezen

Allereerst, waar zijn wij en waar liggen die Markiezen. We zijn in Polynesië in het deel dat Frans Polynesië heet, op de kaart hieronder kun je zien waar dat ligt.

Frans Polynesië heeft vier eiland groepen: Markiezen; Tuamotu’s; Society en de Australs.

De eilanden zijn ontstaan uit vulkanische activiteit waarbij de Markiezen de jongste zijn, die eilanden zijn hoog vruchtbaar en groen waar alles op groeit.

De Tuamotu’s zijn de oudste, dit zijn atollen, die ontstaan doordat het eiland wegzakt in de bodem van de oceaan, de rand van de eilanden waar koraal groeit houdt het zakken van het eiland bij. Met de groei van dat koraal ontstaat dus het atol, lagoons (lagunes) met een koraalrif er omheen, deze atollen kunnen 80KM lang zijn en 35KM breed (wij zien het als enorme meren in de oceaan).

De Societies zitten qua ouderdom in het midden, het zijn hoge vruchtbare eilanden met daaromheen een koraalrif en daarbinnen dus lagoons. De meest bekende eilanden van de Societies zijn Tahiti en BoraBora.

Het klimaat is heerlijk tropisch waarbij in de winter van het zuidelijk halfrond (de Nederlandse zomer) het droger is en iets minder heet. In Frans Polynesië leven circa 250.000 mensen waarvan 170.000 op Tahiti. De rest woont op 5 van de 9 eilanden van de Markiezen; op 45 van de 75 atols van de Tuamotu’s; en op de omringende eilanden van Tahiti. Het is dus buiten Tahiti erg dun bevolkt, op de atollen kom je gemeenschappen tegen van 200 mensen.

Op de Tuamotu’s hebben de Fransen sinds 1963 hun 175 kernproeven gedaan, de laatste in 1996, dat deel van de Tuamotu’s (zuid oostelijk) zullen wij mijden.

Hieronder zie je die eiland groepen en een indicatie van de afstanden binnen Frans Polynesië.

Op de kaart zie je ook een groep Gambiers staan maar die behoort tot de Tuamotu’s.

De Markiezen.

Wij zijn op 30 maart op de Markiezen aangekomen op het eiland Hiva Oa, de plaats Atuona. Hiva Oa is het belangrijkste eiland van de 3 bewoonde eilanden van de zuidelijke groep in de Markiezen. We kwamen aan in de nacht en zijn toch naar het begin van de baai gevaren omdat die vrij ruim is en daar in diep water voor anker gegaan(normaal vaar je in het donker geen onbekende baai binnen, je ziet helemaal niets, geen ondieptes of zelfs de kustlijn niet). De volgende dag zijn we de baai verder ingevaren en op  twee ankers gaan liggen, zowel één voor als één achter zodat je niet om je anker draait omdat de ruimte te beperkt is en te voorkomen dat je tegen andere schepen botst. (Voor de niet zeilers: als je op een diepte van 20 meter ankert moet je minimaal 60 meter ankerketting uitbrengen, liefst meer, als je daar een scheepslengte van 15 meter bij optelt heb je een totale lengte van 75 meter. De draaicirkel om je anker heen is dan circa 140 meter, die ruimte moet er wel zijn als je op één anker wilt liggen.)

Wat je direct opvalt is de enorme vruchtbaarheid van het eiland, de alom aanwezige bloemengeur en het mooie gebergte.

Langs de weg groeien de bananen, citroentjes, pamplemoes  (soort grapefruit) enz.. De mensen zijn uitermate vriendelijk, als je loopt stopt regelmatig een auto om te vragen of je een lift wilt. Bijna iedereen heeft tattoos, een hele arm of een been of beide met mooie Polynesische motieven. Wel heeft het merendeel van de bevolking een fors overgewicht.

Om het eiland goed te kunnen bekijken hebben we een auto gehuurd (4 wheel drive). Aan de verhuurder hebben we een wegenkaart gevraagd maar hij zei: “je kunt linksaf en rechtsaf vanaf hier, meer wegen zijn er niet”. We hoorden dat linksaf het retourtje 40 KM was en dat het 2 en een half uur rijden is. Na twee KM begrepen we waarom dat zo lang duurt, de weg veranderde in een offroad weg met modder en diepe kuilen. Na het retourtje van linksaf zijn we rechtsaf gegaan waar het retourtje ook 40KM was en lang duurt, kortom een hele dag onder de pannen om het eiland met de auto van links naar rechts te bekijken. We hebben wel pogingen gezien om de weg te verbeteren maar die zijn duidelijk opgegeven.

  

We hebben een archeologische site bezocht, nederzettingen bekeken en vooral genoten van het indrukwekkende landschap en de overweldigende natuur.

In de plaats Atuona konden we weer proviand inslaan en de was laten doen. We zijn de omgeving ook te voet gaan verkennen, hebben een avond op een mooie plaats hoog aan de kust met locals doorgebracht onder het genot van eten en drinken, lekker bijkomen van de oceaantocht. We hebben hier voor het eerst kennis gemaakt met de relaxte Polynesische sfeer en entourage, eigenlijk is dat het belangrijkste. De begraafplaats van Atuona hebben we bezocht omdat er twee beroemdheden liggen, die ligt nogal hoog op de berg, na een klimmetje vind je daar het graf van Brel en van Gauguin.

 

Na een aantal dagen zijn we naar het eiland Fatu Hiva gevaren. Dat eiland is het meest bekend van zijn mooie baai “Virgin Bay”. Eigenlijk heette de baai in het frans “baai van de penissen” refererend aan de vorm van de rotsformaties maar de missionarissen hebben het in het frans “baai van maagden” genoemd, dat kon eenvoudig omdat je in het frans maar één letter hoeft te veranderen. De missionarissen hebben hun werk voortvarend gedaan, de bevolking is bijzonder gelovig, van veel beelden de penis afgehakt en  de oorspronkelijke religie is verdwenen. Waar wij ze dankbaar voor zijn is dat het menseneten gestopt is, we voelen ons veilg. We hebben een plaatje geschoten van een stukje van de baai, in de tweede foto, close-up van de eerste, kun je de geiten zien die in staat zijn om verticaal die rotsen te beklimmen, telkens weer een mooi en verbazingwekkend gezicht.

   De nationale sport is Petange en kano varen, ze houden daar kampioenschappen in en het is een groot sociaal evenement. Om het eiland beter te zien zijn we van de baai naar het volgende plaatsje gelopen (15km en over de bergrug), we hebben ons samen met een Zweeds echtpaar met een snelle boot laten terugvaren. De terugvaart was bijzonder, we werden teruggevaren door een travestiet en haar partner die ons de mooie plaatsen langs de kust lieten zien. Het was continue lachen aan boord. In Polynesië komen erg veel travestieten en ladyboys voor, het is een volkomen geaccepteerde en normale levenswijze. Wij moeten wel eens gniffelen als je harige benen onder een minirokje ziet. Een heel aantal keren moet je twee keer kijken om te zien dat een erg mooie dame met fraaie borsten en kledij forse voeten heeft, als ze spreken is het eenvoudiger te herkennen, de stem is meestal mannelijk.

 

Bij dit eiland is het, net als de meeste in de Markiezen, niet goed snorkelen omdat als er een regenbui valt het water rondom het eiland troebel wordt van de erosie van de vruchtbare grond op de bergen. Al die eilanden hebben veel watervallen, liggende in een baai hebben we er zeven geteld die van daaruit zichtbaar waren. Op dit eiland hebben we een hike gedaan naar een waterval en in de pool daaronder in heerlijk zoet water gezwommen. Met een aantal “mede yachties” hebben we bij mensen thuis gegeten, tonijn en geit met rijst.

 

Met moeite hebben we afscheid genomen van Fatu Hiva om naar het eiland Tahuata te varen. In de baai waar we zijn gaan ankeren is het wel goed snorkelen, helder water en weer veel vis. Onderweg naar het eiland weer de nodige dolfijnen voor de boeg en in de baai Manta’s. De Manta’s kwamen zo dicht bij de boot dat Anneke in het water is gegaan en die dieren kwamen op een armlengte afstand bij haar, indrukwekkende dieren. In die baai hebben we onze eerste blacktip rif haai gezien, gelukkig schijnt die soort niet van mensen te houden. We willen ook een plaatje laten zien van een vracht/cruise schip. Dat schip vaart in deze regio, de achterkant is voor de cruiseschip passagiers en de voorkant voor de vracht, een bijzondere combinatie maar wel logisch gezien de beperkte behoefte aan beide.

Manta vlak bij ons schip

 

Na het relaxen op Tahuata zijn we naar de noordkant van Hiva Oa gevaren in een erg mooie baai. We hebben daar een hike gedaan die fantastisch was maar we zijn enorm gebeten door de kleine muggen. Anneke was kampioen met honderden beten op benen en armen, we hebben één been geteld en kwamen tot over de honderd, het heeft twee weken geduurd voor zij weer enigszins presentabel was. Omdat we haast hadden om met de bijboot naar ons schip te gaan hebben we niet goed gelet op water dat in onze bijboot kwam toen we door de branding gingen, het gevolg is dat onze geweldige camera enige tijd in de rugzak in zeewater heeft gelegen en volledig kapot is (dom want we hebben waterdichte transportzakken), we zullen voorlopig met de telefoon foto’s moeten maken.

ons schip in de verte, alleen in de bijtmugjes baai

Mijn voeten, standaard na een hike

 

We zijn snel vertrokken naar het eiland  Nuku Hiva van de noordelijke groep eilanden. Op dit eiland hebben we veel regen gehad om twee redenen, de belangrijkste ankerplaatsen liggen aan de zuidkant waar de wind tegenaan blaast en de wolken hun regen laten vallen EN het regenseizoen was begonnen. Op de Markiezen begint in mei het regenseizoen terwijl in de Tuamotu’s dan het droge seizoen begint. Hoewel die twee eilandengroepen maar 900 km van elkaar verwijderd liggen zijn de weerstypen erg verschillend (het voert te ver om de oorzaak uit te leggen). Ook hier (Nuku Hiva) weer fantastische mensen en mooie dingen om te zien en te beleven zoals speciale kerken, watervallen, landschappen en we zijn hier twee Nederlandse jachten tegengekomen die we kenden vanuit de Carieb, een heel gezellig en hartelijk weerzien.

Ik ga niet weer het mooie eiland beschrijven maar wat aardige dingen. De mensen leven hier bij het daglicht: 6 uur is het volledig licht en ’s avonds 6 uur donker dus vroeg naar bed en vroeg op. Om half zes in de ochtend is het leven in volle gang, dat kun je ook zien aan de openingstijden van de winkels: open van 5:00 uur  tot 19:00 uur behalve op zondag. Op zondag is er tijdens de kerkuren een winkelsluiting, de mensen zijn erg gelovig dankzij de missionarissen. Het is grappig dat je de Christelijke figuren in het houtsnijwerk van de kerken terugziet met Polynesische hoofden en voeten.

 

Wat je bijblijft van alle eilanden zijn de enorme hoeveelheid mekkerende “wilde” geiten die overal lopen; de overvloedige groei van fruit die je zo kunt plukken; de heerlijke sfeer; de indrukwekkende bergen en landschappen; de mooie baaien; de overweldigende bloemengeur als je een eiland nadert, daarna ben je eraan gewend en ruik je het niet meer en de vriendelijkheid van mensen. We hebben van ene Kevin (jongeman met mooie roodgelakte teennagels) zomaar een tros bananen gekregen, Anneke heeft met locals ruilhandel bedreven door shirts te ruilen voor fruit enzovoorts.

We hebben nog een mooi eiland bezocht, Oa Pou,  en zijn van daaruit na ruim een maand op 2 mei 2017 vertrokken naar de Tuamotu’s, een tocht van 475 mijl. Daarover meer in het volgende bericht.