Frans Polynesie de Society Islands

 Blog Society Islands, geschreven door Anneke.

Tahiti

Op 20 mei kwamen wij aan op Tahiti, Papeete. Dit was een ingelaste stop vanwege onze accu’s, die vervangen moesten worden. Hoewel Papeete geen mooie stad is, je kunt hem zelfs vies en druk noemen, genoten wij er toch van. Dat heeft vooral te maken met het feit dat we al een hele tijd geen “echte” stad meer gezien hadden. We verlieten Panama city in februari. Daarna hebben we geen stad van betekenis meer gezien. Papeete is een levendige stad.

We genoten van de winkels, chandlers, barretjes, boulevard (waar je ’s morgens vroeg prima kan hardlopen; daarna is het te warm), de marina, 2 fantastische supermarkten (Carrefoure), de overdekte markthal met groenten en fruit en de roulottes. Roulottes zijn kleine busjes, waarin een complete kleine keuken met ook tafels en krukjes opgeslagen zijn. Ze komen ’s avonds rond 18.00 uur aangereden op een groot plein. Hierna worden tafels en krukjes uitgeladen en opgesteld. En het restaurant is geopend! Super gezellig en niet duur. Er staan vooral veel roulottes van Chinese origine, maar je kunt ook pizza, steak frites en pannenkoeken bestellen. Meenemen kan ook, maar hebben wij niet gedaan. Wat wij bijzonder vonden is dat aan de rand van het plein daklozen de roulotte-gangers opwachten. Veel mensen nemen een doggybag mee, die meestal afgestaan worden aan de daklozen.

Zoals in ons vorige blog te lezen was, zijn we na de stop op Tahiti in mei via Moorea teruggegaan naar de Tuamotu’s.  Hierna zijn wij via de Leeward Islands (Huahine, Raiathea, Tahaa, Bora Bora, Maupiti) teruggegaan via Moorea naar Tahiti. Op 8 augustus kwamen wij terug in de marina van Papeete, Tahiti. Vanwege de leesbaarheid zal ik echter hier ook onze verdere belevenissen op Tahiti beschrijven.

Wij hebben op Tahiti een dag een auto gehuurd. Daarvoor liepen we zo’n 6,5 km naar het vliegveld waar Ecocar zit; verreweg de goedkoopste auto verhuurder. Als je bij de Tourist information vraagt wat er zoal te doen is op Tahiti, komt men vooral aanzetten met de mooiste stranden. Waarin wij totaal niet geïnteresseerd zijn. Wij zien zo al strand genoeg. Maar er zijn ook mooie watervallen, Venus Point, waar Cook de planeet Venus bestudeerde, prachtig berglandschap, een isthmus (smalle landtong) die het grote Tahiti (Tahiti Nui) verbindt met het kleine schiereiland Tahiti (Tahiti Iti). Op Tahiti Iti is een plek met een “eeuwige golf”.

We hebben dus een rondrit over Tahiti Nui, Tahiti Iti en daarna weer Tahiti Nui gemaakt. We begonnen bij Venus Point.  Hier lagen in de tijd van Cook de grote schepen voor anker. Op de kust is een lieflijke vuurtoren, omgeven door een park. Het bleek een feestdag te zijn en het park werd bevolkt door lokale mensen, die hier gingen recreëren. Lekker zwemmen, picknicken en spelen. Bijzonder was het monument waarop stond wanneer het christelijke geloof naar Polynesië gebracht is. Onder andere ook wanneer de eerste Polynesische koning gedoopt is.

We hebben de kustweg verder gevolgd. Een heel bekende bezienswaardigheid op Tahiti is “les trois cascades”; de drie watervallen. We waren bij de autoverhuur al gewaarschuwd dat deze plek waarschijnlijk afgesloten zou zijn. Door slecht weer zouden de paden dermate slecht zijn geworden, dat toegang niet mogelijk zou zijn. Uit de beschrijvingen wisten wij dat de eerste waterval de grootste en tevens de mooiste is. We hebben een versperring genegeerd (we zijn er overheen gestapt) en konden zo de eerste waterval bereiken. Prachtig! De paden naar de andere 2 watervallen waren echt gebarricadeerd en er stonden borden dat het verboden was ze te betreden. Die hebben we dus maar gelaten voor wat het was.

Daarna vervolgden we onze weg over de isthmus naar Tahiti Iti. Hier was ook een uitkijkpunt, waar je beide Tahiti’s kunt zien. De weg er naartoe leidde langs een soort bergweiden, waar ook de nodige koeien stonden te grazen. Ja, ook de bonte Hollandse koeien! Helaas was het mistig op de berg en was daarmee het zicht bij het uitzichtpunt erg slecht. Jammer, maar de weg erheen was zeker de moeite waard. Het was ook leuk te zien dat op Tahiti Iti de nodige gewassen verbouwd worden. Dat is bijzonder, omdat je het maar zo weinig ziet op de Society Islands. Meestal komt men niet verder dan het verbouwen van een paar bananen en wat kokosnoten. Maar hier zagen we tomaten, aubergines et cetera.

We zijn nog even naar de plek gegaan waar de eeuwige golf is. Door de ligging van het rif t.o.v. de oceaan is op deze plek grote golfslag. Dit is de surfspot van Tahiti en hier komen van over de hele wereld surfers. We waren er een paar dagen voor een grote internationale surfwedstrijd. Het was hier gezellig druk, met verschillende eettentjes. Wij hebben dus ook maar een belegd stokbroodje genomen.

Wij kopen regelmatig een belegd stokbroodje als ontbijt of als lunch. Wij nemen altijd een traditioneel broodje, zoals met ham en kaas. Hier worden stokbroodjes echter ook vaak belegd met gehakt en frites of met chow men (chinese mie met groenten en vlees). Wij hebben ons er niet aan gewaagd; het lijkt ons echt smerig. De voorkeur voor dit soort voedsel verklaart misschien wel waarom veel mensen hier zo enorm dik zijn.

Op onze verdere tocht op Tahiti Nui kwamen we nog langs grotten; eigenlijk meer een soort natuurlijke gewelven. Ook heel mooi gelegen met mooie natuur. En daarna waren we weer terug in Papeete; het was een leuke dag.

Er lagen in de haven verschillende superyachts van honderden miljoenen dollars.

 






Uitzicht vanaf de boot in de haven van Papeete. Nadeel van zo’n groot jacht: het moet schoon zijn!

Moorea

Moorea hebben we eveneens twee maal aangedaan. De eerste keer arriveerden wij op 7 juni in Cook’s bay. Ja, er zijn hier heel veel plaatsen naar die meneer Cook vernoemd. Moorea is een klein eiland, wat vlak bij Tahiti ligt. Vanaf Tahiti kun je Moorea meestal mooi zien liggen. Na een tocht van een kleine 25 mijl kwamen we dus in Cook’s bay aan. Na doorvaart door het rif kom je in een diepe baai. Helaas is het water in die baai niet helder. Zeker na een regenbui spoelt de modder van de hoge bergen af en heb je “murky water”.  Hier zagen we in de plaatselijke (vissers)haven enorme haaien zwemmen. Het zijn lemon sharks. Het schijnen ongevaarlijke goedzakken te zijn, maar zien er toch indrukwekkend uit.  Na een paar dagen in deze baai zijn we naar de tweede, ernaast gelegen baai gegaan. Hier lig je met je anker in zandgrond en heb je dus ook helder water. Heerlijk gesnorkeld bij het rif. Dat rif niet ongevaarlijk is bleek weer eens toen we op een ochtend zagen dat er een zeilboot op gelopen was. We hebben die later nog op een andere plaats teruggezien. Zwaar beschadigd, zo niet reddeloos verloren.

Vanuit Oponohu Bay hebben we een prachtige hike gedaan naar de Belvedère, een uitzichtpunt. Bijzonder waren onder meer de ananasvelden onderweg. En natuurlijk het prachtige uitzicht over beide baaien aan de noordkant van Moorea vanaf de Belvedère.

Op veel plekken en zo ook bij Moorea denkt men de toeristen te moeten vermaken met wild life, aangelokt door het voeren hiervan. Er is hier een ondiepe plek waar men grote stingrays voert. Wij zijn er met onze dinghy even naartoe gevaren. De ene na de andere toeristenboot c.q. jetski komt hier aan. Het eerste wat wij zagen was een enorme hoeveelheid black tip reefsharks. Maar dus ook veel roggen, die bij de mensen uit de hand eten. Voor de mensen fantastisch, voor de dieren wellicht ook, maar een enorme verstoring van het ecosysteem en daarmee verwerpelijk.

De Leeward Islands: Huahine

Na Moorea zijn we terug gegaan naar de Tuamotu’s, zoals in ons vorige blog te lezen was. Vanaf Tikehau kwamen we op 8 juli aan op de Leeward Islands van de Society Islands, op Huahine.  Huahine is een prachtig eiland, met schitterende bergen en baaien. Ook hier een prachtige snorkelspot bij het rif (Baie Avea) en mooie wandelingen. Op 12 juli waren we terug in Fare, de hoofdstad. De hele maand waren er feestelijkheden rondom quartorze juillet  en de Heiva; plaatselijke dans- en zangwedstrijden. Het begon op 13 juli met een viswedstrijd. Ongelofelijke grote marlijnen, tonijnen, maar ook een prachtige zonnevis waren gevangen. Gelukkig wordt alle vis ook opgegeten.

Roze vis is Zonnevis, best groot

’s Avonds zijn we naar de Heiva gegaan. Dit vindt plaats in een soort arena waar de plaatselijke mensen in prachtige kostuums dansen uitvoeren, zingen, en muziek maken met trommels en ukeleles. Rondom de tent waren allerlei eettentjes en speelhalletjes. Compleet met suikerspinnen. Dit is echt een jaarlijks gebeuren waar het hele volk voor uitloopt. Er zijn een aantal avonden met dit soort uitvoeringen, die ook beoordeeld worden. En daar komen uiteindelijk natuurlijk ook winnaars tevoorschijn. Bijzonder was toch ook wel het erotische karakter van de dans van jonge dansduo’s. Vonden de missionarissen vast niet goed, vroeger.

14 juli is natuurlijk de grote Franse feestdag. Die werd ook op Huahine uitbundig gevierd met in de ochtend een uitgebreide parade. De brandweer, de scouting en allerlei mensen in prachtige kledij met veel muziek kwamen voorbij.

Het kleine meisje draagt een van de outfits van de Heiva-danseressen

Super leuk was het fruitrennen. Het waren hardloopwedstrijden waarbij de renners een juk met trossen bananen en ander fruit over een parcours moesten dragen. Aangemoedigd door de omstanders en door ons natuurlijk!

’s Avonds was er gezellige muziek, waarop ook wij leuk gedanst hebben, samen met de lokale mensen. Bijzonder was mijn dans met een ladyboy, die me na afloop op mijn wang kuste als dank. Een super dag!

Raiathea en Tahaa

15 juli vertrokken we naar Raiathea. Dit was een zondag en er was eigenlijk geen bal te beleven. We hadden hoge verwachtingen, gezien beschrijvingen die we gelezen hadden, maar werden daarin teleurgesteld. Wel hebben we fantastisch gesnorkeld bij het rif. Wat een enorme hoeveelheden kleurige vis en prachtig koraal. Maar goed, na een paar boodschappen op de maandag zijn we snel doorgevaren naar Tahaa. Tahaa en Raiathea liggen binnen hetzelfde rif. De natuur is prachtig. Helder water, groene bergen. Overal in Frans Polynesië zie je prachtige bloemen. Om Tahaa kun je heen varen en dat hebben we ook gedaan. Op Tahaa hebben we een prachtige hike gedaan; we zijn vanuit “onze” baai door de bergen naar de baai aan de overkant van Tahaa gelopen. Tahaa heeft de bijnaam “Vanilla Island”. Hoewel er nu bijna geen vanille meer verbouwd wordt, hebben we toch hier en daar vanillestruiken gezien.

De Vanillebloemen worden beschermd met plastic zakken

Aan deze overkant stond een prachtige kerk. In heel Frans Polynesië zie je enorm veel kerken. Ieder gehucht heeft minimaal 1, maar vaker 2 of meer kerken. Evenals een gemeentehuis en gezondheidscentrum overigens.

De prachtige kerk op Tahaa en haar interieur

 Een bekende plek op Tahaa is de coral river. Het is een ondiep stuk water tussen een paar eilandjes, waar grote hoeveelheden koraal groeit. De toeristen worden met bootladingen daar naartoe gebracht. Ze zwemmen dan van de ene kant van het eilandje naar de andere kant, tussen de koralen en de vissen door. Op zich heel mooi en verbazingwekkend dat er überhaupt nog vis zit. Die zijn overigens totaal niet schuw. Hoewel dus wel mooi, was het ons wat al te druk.

Bora Bora

Op 22 juli kwamen wij aan op Bora Bora. Wij hadden erg lage verwachtingen hiervan, vanwege beschrijvingen van resorts, jetski’s, super yachts, et cetera. Maar het is ons enorm meegevallen. Tuurlijk, er zijn best een aantal resorts. Maar die liggen vooral aan de rand van het rif. En de vele toeristen, die hierop verblijven, worden veilig afgeschermd van het gewone leven. Die resorts zijn overigens over het algemeen enorm duur. Prijzen tot 3500 euro per nacht (ja, je leest het goed!) voor een kamer op palen boven / in het water. Het meest bekend is Bora Bora vanwege de Lagoon. De lagune ligt rondom het eiland, binnen het rif. En is inderdaad erg mooi. Wij hebben over Bora Bora een wandeling gemaakt. Er werd op verschillende plekken gewaarschuwd dat je vooral een gids mee moest nemen. Maar 70 dollar per persoon voor een halve dag (en dan moet je nog zelf lopen ook) vonden wij wat al te gortig. Met behulp van Google maps hebben we de weg zelf gevonden. Hoewel nog aangegeven als weg die je met de auto zou kunnen berijden, was het pad veelal overwoekerd en moeilijk vindbaar. Steil door de bergen, met vaak geweldig uitzicht. Zeer de moeite waard. Ook zijn we met onze dinghy een aantal keren rond gevaren over de lagune. Dicht langs de resorts, maar ook de super yachts, met helikopter op het dek. Hoewel Bora Bora wel behoorlijk prijzig was, was het verder een vrij normaal eiland, zoals ook de andere society eilanden.

Een van de dingen die je heel veel ziet zijn kanowedstrijden, vaak in traditionele kledij. Zo ook op Bora Bora.

Maupiti

Maupiti is een van de kleinste eilanden van de society eilanden. Het heeft ons hart gestolen! Je zou er binnen een uur omheen kunnen wandelen. Nou, dat wordt dan wel heel snel wandelen, want de rondweg was zo’n 8,5 km lang.

Hele aardige mensen, prachtige natuur met helder blauw water, bloemen en overweldigende vegetatie. Een paradijs! Ook leuk: de top van de berg beklimmen. Het laatste stuk was inderdaad meer klimmen dan wandelen: er hingen zelfs klimtouwen om je aan op te trekken en aan vast te houden. Maar dan volgde de beloning: prachtig uitzicht. Veel plekken zijn erg ondiep en daar is het water echt turquoise. Vanaf de top van de berg kon je beide zijden van het eiland zien, met daaromheen de riffen en ondieptes. Echt geweldig!

De weg rondom Maupiti en het uitzicht vanaf de berg

Maupiti staat ook bekend vanwege de manta’s.  Ook hier is een cleaning station: een ondiepe, ronde rots, waar manta’s naartoe komen om zich schoon te scrubben. Kleine visjes doen de rest. Wij zijn met onze dinghy naar die plek toe gevaren en zijn toen gaan snorkelen. En we werden beloond: wel 3 manta’s kwamen aangezweefd. 1 grote en 2 kleinere. Wat een prachtige dieren!!

Op 4 augustus zijn we vertrokken en op 5 augustus kwamen we weer aan op Moorea. Helaas was het motortje van de dinghy kapot gegaan en kregen we die niet meer aan de praat. Na een (te) lange roeitocht naar de kant bij Moorea hebben we besloten dan maar weer versneld terug te gaan naar Papeete, Tahiti. Als je niet van de boot afkunt, is de lol er gauw af. Op Tahiti hebben we dus nog een leuke tijd gehad, zoals eerder in dit blog beschreven.

We hebben genoten van de Society Islands. De prachtige natuur, zowel boven als onder water, de vriendelijke mensen, de relaxte levensstijl, et cetera. Heel bijzonder is het om overal bloemen te zien, die de mensen dan ook weer vrolijk achter hun oor steken, ook mannen! Wat op de Leeward Islands nog erg opviel, is dat bij veel huizen graven in de tuin zijn. Soms heel mooi versierd, soms heel sober. Daarnaast is het enorme aantal krabben, waarvan je overal sporen ziet, vermeldenswaard.

Op 18 augustus vloog ik naar Nederland. Hier heb ik 3 weken genoten van lieve familie, vrienden, Belgische biertjes en lekker eten (kroketten, Bossche bollen, drop et cetera!). Ik heb onze fantastische dochter Femke naar Schiphol gebracht, toen zij voor 5 maanden naar Toronto vertrok vanwege haar studie. En mocht als zeer trotse moeder aanwezig zijn bij de diploma-uitreiking van onze stoere zoon Sjoerd, die maar liefst cum laude afgestudeerd is aan de TUE (Technische Universiteit Eindhoven). Heinze heeft keihard gewerkt aan het onderhoud van onze boot. En daarna waren we weer samen in Papeete. Genoten nog even van deze stad, met de vele jonge fietsers, die op hun achterwiel langsrijden. Schijnt echt een nationale sport te zijn.

Soms voelen we ons een beetje thuis, dit is op de Leeward Societies.

We hebben besloten het komende orkaanseizoen in Frans Polynesië te blijven. Na flink provianderen bij de Carrefoure zijn we nu eerst nog terug gegaan naar Moorea, in de hoop walvissen van dichtbij te kunnen bewonderen en met die dieren te kunnen zwemmen. Daarna gaan we via de Tuamotu’s  (waar we atollen gaan bezoeken die we nog niet gezien hebben) terug naar de Markiezen waar we eind november hopen aan te komen, die in principe orkaanvrij zijn.