Het laatste stuk Frans Polynesie, op naar Samoa

Update winter 2017 – 2018

Anneke:

In onze vorige blog hebben wij al verteld dat we naar Moorea zouden gaan in de hoop walvissen te zien. Na uitgebreid geproviandeerd te hebben bij de grote Carrefour in Papeete, zijn we op 18 september teruggevaren naar Moorea. We hebben daar op de zandplaat bij Oponohubaai geankerd. Je kunt daar toch ook nog wel aardig snorkelen, ligt binnen het rif dus beschut en hebt uitzicht over de oceaan. En die walvissen? Nou, die hebben we zeker gezien! Soms kregen we een hele show, die vanaf de boot goed zichtbaar was.  Springen boven het water, flink met de staart slaan, enzovoort. We hebben genoten! Ik ben ook nog met een walvistour mee geweest. Enthousiaste verhalen van andere cruisers over zo’n tocht trokken mij over de streep om toch ook zo’n tour te boeken. En het was de investering dik waard.

De walvistour: Na een korte tocht over het eiland kwamen we aan bij de boot. We waren met 2 gezinnen met kinderen, 1 stelletje wat op huwelijksreis was, ik (Anneke) en 2 crewleden. We kregen eerst uitleg over de bultruggen. Ook werd gezegd dat je ze absoluut niet mocht aanraken, omdat ze voor ons schadelijke bacteriën bij zich zouden hebben. Volgens mij is dat een flauwekul verhaal, om mensen ervan te weerhouden de dieren aan te raken.  En dat moet je natuurlijk inderdaad niet doen.  We voeren uit de baai weg en zagen gelijk al een spuit van een walvis. Even later zagen we de karakteristieke staart. We voeren daar dus heen.  Er zijn ook voor die tourbootjes allerlei regels. Zo mogen ze niet te dicht bij de walvissen komen. We werden dus een behoorlijk stuk zwemmen bij de walvis vandaan in het water gedropt. Een van de crewleden zwom voor ons uit en positioneerde ons op een plek waar we de walvis niet stoorden en haar toch goed konden zien. Want, het was een moeder met haar kalf! Moeder bleef vrij diep onder water stil liggen en het kalf kwam regelmatig naar boven gezwommen, zwom dan een rondje, bekeek ons allemaal eens en ging dan weer terug naar de moeder. Daar bleef het dan weer even een poosje liggen, om nog eens weer een rondje te gaan maken. Het allermooiste moment vond ik toen moeder samen met bij haar vin haar kalf naar boven kwam.  Echt ontroerend mooi! Ik had nooit gedacht dat ik zo’n prachtig dier zo dichtbij, al snorkelend, zou mogen zien. Ik voel me bevoorrecht. Na een klein stukje zwemmen ging moeder weer stilliggen. Het was dichtbij genoeg om er naartoe te zwemmen en dat hebben wij, op de vaders met de kinderen na, ook gedaan. En daar herhaalde het schouwspel zich nog een keer.  Toen de moeder weer verder ging, kwam ze nog een keer boven, waarbij ze met haar hele kop uit het water kwam en met een grote splash vertrok.

Nog een flinke staartbeweging en weg was ze met haar kalf. Wat een geweldige ervaring! Wij terug naar de boot. Nog een stuk voor de kust langs gevaren, waar we nog een walvis zagen. Maar die was “on the move”, dus daar konden we niet mee snorkelen. Omdat we langs onze boot kwamen, heb ik gevraagd mij daar af te zetten. Men ging nog naar stingraycity, waar de blacktip reefsharks en stingrays (pijlstaart roggen) gevoerd worden. Ik had totaal geen zin in die Disneyachtige toestanden na het prachtige schouwspel van daarvoor. Die beurt heb ik dus aan me voorbij laten gaan.

Omdat wij van plan waren om op de Markiezen te overzomeren (de winter in Nederland), hebben we het weer continu in de gaten gehouden. Maar de wind bleef oost, oost, oost. En daar moet je nou net naartoe. Oftewel: 800 mijl met de wind en de golven op de kop met daarbij nog tegenstroom. Geen doen dus. We hadden ook nog graag een tussenstop willen maken op de Tuamotu’s, maar hoorden verschillende verhalen van zeiljachten die teruggekeerd waren (of halverwege gedraaid) vanwege deze weersomstandigheden. Vrienden van ons zijn later zelfs nog tot de pas bij Tikehau geweest (een van de Tuamotu’s), maar kwamen vanwege de sterke uitstroom, veroorzaakt door de continue oostelijke wind, niet naar binnen. En zijn dus het hele eind weer terug gevaren (5 dagen op zee!). Wij bleven dus op Moorea wachten op betere wind.

Muziek bij de baai, gezellig

We hebben nog een prachtige wandeling gemaakt op Moorea. Eerst langs de baai naar Cooks bay, waar we al eerder gelegen hadden. Daarna met een grote boog door de bergen en de ananasvelden terug naar Oponohu. 3,5 uur wandelen, maar het was het waard. Ook een wandeling naar de top van de “Magic Mountain” was prachtig.

Heinze aan de wandel

Mango's zie je vaak

Mooie vergezichten tijdens wandeling

Omdat de windverwachting ook toen nog voorlopig geen gunstige ontwikkeling liet zien, zijn we op 7 oktober vertrokken naar Huahine, een van de Society eilanden. De wind, die continu heel sterk geweest was, was eindelijk wat afgenomen en we gebruikten dat weergat dus voor onze tocht naar Huahine. Ook daar waren we eerder geweest (zie ons vorige blog), maar daar vinden we het erg leuk. Huahine is een prachtig eiland en de mensen zijn vriendelijk en relaxed. Voeg daarbij helder water, een goede supermarkt, happy hour en goed restaurant op de yachtclub (Sjoerd zijn verjaardag) en dan zijn wij al snel gelukkig.

We hebben eerst 13 dagen gelegen bij Fare, het hoofdstadje van Huahine. De wind was weer flink opgestoken en dan is dit de meest beschutte baai. We hebben de gelegenheid te baat genomen om ook hier een flinke wandeling te maken. Namelijk om het hoofdeiland van Huahine, Huahine-Nui, heen. Een prachtige wandeling van maar liefst 25 km. Het is leuk om het eiland zo op een andere manier te zien. Je komt door kleine dorpjes, ziet af en toe andere begroeiing en ander landschap. Op deze tocht zagen we ook hele bijzondere fishtraps in de rivier. Zie foto.

Fishtrap, makkelijk vissen

Mooie bloemen in de natuur

Ook kwamen we na een stevige klim (2 km 15% stijging) op een uitzichtpunt. Echt de moeite waard; het was een leuke dag.

Op 21 oktober was de wind voldoende afgenomen om naar onze volgende baai te kunnen vertrekken. Op aanraden van vrienden gingen we naar een plek achter een motu (klein eilandje), waar 3 moorings liggen. Eind van de dag kwam er vanaf de motu een mannetje in een kano, die ons uitnodigde om de volgende dag naar het strandje te komen. Ook zei hij dat we gratis aan de mooring mochten liggen. De eerste nacht hebben we helemaal alleen gelegen in deze schitterende baai. Wat een rust! De volgende dag kwam de man met de kano terug naar het strand, waar hij ook een hutje heeft staan. Later op de ochtend zou hij kokosbrood gaan bakken, breadfruit gaan klaarmaken et cetera. Wij zijn eerst gaan snorkelen. Er is daar namelijk een hele mooie plek, waar ook toeristenbootjes naartoe komen. Het is echt een van de mooiste plekken waar ik ooit heb gesnorkeld en ik mag wel zeggen dat ik ondertussen verwend ben.

Onze nieuwe camera kan onderwater fotograferen

Ik vermoed overigens wel dat men de vissen daar voert. Het moment dat je in het water springt word je omringd met allerlei soorten vissen. En dan niet een paar, maar echt hele scholen vis! En dan nog mooi koraal op flink wat plekken. Wij waren er met zijn tweeën en uiteraard hebben we niet gevoerd.

Later op de ochtend zijn we terug gegaan naar het strandje. De man die zich voorstelde als Sikki, wat “zwart” schijnt te betekenen, liet mij een kokosnoot uitraspen.

Anneke raspt kokosnoten

Die kokosrasp wordt uitgeknepen boven meel met gist, een beetje suiker en een beetje kokosrasp. Dat wordt door elkaar gekneed tot een vrij nat deeg, wat in kleine hoopjes op bladeren gelegd wordt. Het geheel wordt ook weer met een blad afgedekt en vervolgens op de BBQ boven een open vuurtje gebakken.

Breadfruit voorbereiden

Kokosbrood maken

Handen branden

op de BBQ

Heerlijk! De breadfruit wordt in het vuur gelegd, met alleen een kruis ingekeept in de bodem. Als de schil al flink zwart is wordt het geheel gedraaid. Als laatste wordt de schil eraf gesneden en wordt de vrucht in vieren gedeeld. Het hart wordt eruit gehaald. Kleine visjes schijnen het heel lekker te vinden en eten het gewoon uit je hand. De gare breadfruit wordt gedeeltelijk in stukjes gesneden en zo gegeten en een ander deel werd nog overgoten met kokosmelk. Een leuk gezicht was dat Sikki de uitgeholde kokosnoten gebruikte om daarin het breadfruit met kokosmelk te serveren. Het was een hele leuke dag. En, wat ons als Hollanders aanspreekt: gratis! Natuurlijk hebben we wel een kleinigheid gegeven in de vorm van een zak meel met gist. Deze man is de bewaker van dit eilandje en doet deze bezigheden met de toeristen. Wellicht wordt hij ook officieel geboekt door touristoffices, maar dus ook spontaan voor mensen die langskomen. Later in de week kwamen ook onze vrienden van de Jonas en hebben we het met zijn allen nog een keer dunnetjes over gedaan. Leuk hoor!

Een andere dag hebben we met onze dinghy met de grote, nieuwe motor een tochtje van een paar mijl gemaakt naar Haapu, een dorpje in een volgende baai.

Er waren vele zwanen in allerlei uitvoeringen

Wat een leuk plaatsje! Leuke kunst, zwanen gemaakt van oude autobanden, picknickbanken en zitjes sierden de waterkant. Grappig was dat we aangesproken werden door een dame op een fietsje. Ze stelde zich voor en liet een zak zien, waarin mango’s, een ananas en een papaya zaten. Ze zei dat ze Heinze had horen zeggen dat hij trek had in bananen (maar die zaten er dus niet in) en dat dit voor ons was. Ik dacht even dat het een cadeau was, maar dat was het dus niet. Het kostte 500 Franc, ongeveer 4,25 euro, zeker niet duur. We hebben het dus meegenomen.      

Staarten van de tonijn

Kano parkeren

Onze baai

Heinze:

We hebben onze plannen gewijzigd en willen nu overzomeren op de Marshall eilanden. Je moet naar het noorden om in het orkaanseizoen veilig te zijn. Hieronder een kaartje met onze routeplanning.

We vertrekken morgen (28 oktober), na zeven maanden genoten te hebben van Frans Polynesie, vanuit Huahine naar Samoa (het oude West Samoa) waar we een aantal weken zullen blijven. Daarna gaan we naar Tuvalu waar we een aantal dagen zullen blijven. Dan naar Kiribati voor een aantal dagen en tenslotte naar de Marshall Islands. Zoals je kunt zien wordt het een forse tocht. Het orkaanseizoen begint in november met het hoogtepunt in december t/m februari en loopt af op 31 maart. We gaan na het orkaanseizoen naar Tonga en Fiji. Je moet vanaf 1 november het weer goed in de gaten houden, ook de datum 31 maart is een richtdatum, in 2016 is er eind april nog een enorme orkaan op Samoa geweest.

Ons volgende blog verwachten we op Samoa te schrijven.