Samoa deel 1

Na vertrek op 28 oktober vanaf Huahine, een van de Society eilanden, hebben we 13 dagen op zee gezeten. Aangezien de hele afstand iets van 1250 mijl was en we normaal gesproken met een daggemiddelde van 125 mijl rekenen, hadden we verwacht er maximaal 10 tot 12 dagen over te doen. Mooi niet dus! Het gebied waar we nu varen is de SPCZ; south pacific convergence zone. Dit gebied kenmerkt zich doordat de moesson en de passaat elkaar in dit gebied ontmoeten. Het geeft een doldrum-achtige toestand: onvoorspelbaar weer met vaak heel weinig wind en in het seizoen veel regen. Vaar je met een gemiddelde van 2 knopen per uur, terwijl je er nog iets van 1000 moet. Lekker dan! Al met al dus meer op de motor gevaren dan gehoopt en gedacht, maar na 13 dagen waren we dan eindelijk op Samoa.

Vroeger heetten deze eilanden West-Samoa, als onderscheid van American Samoa, een naastgelegen eiland onder Amerikaanse vlag. West-Samoa bestaat uit 2 eilanden en is al sinds 1962 zelfstandig. Het heeft ervoor gekozen het “West” in de naam te laten vervallen en heet dus nu gewoon Samoa. Wij kwamen op vrijdag 10 november aan op het eiland Upolu in de hoofdstad Apia. Snelle rekenaars onder jullie zullen nu wellicht opmerken dat Heinze en ik niet meer kunnen rekenen. Dit zijn immers 14 dagen!? Klopt! Maar Samoa heeft eveneens een aantal jaar geleden besloten de datumgrens te veranderen. Nu is de datum van Samoa gelijk aan o.a Nieuw Zeeland en dat is een belangrijke handelspartner. Nog een voordeel: wij zijn hier straks de eersten die het nieuwe jaar ingaan! Maar daarvoor hebben we onderweg wel een dag ingeleverd. Maar ach, als je zo’n tijd op zee zit, ben je je dagen toch al kwijt. Dus of je nou 13 of 14 dagen onderweg was, maakt voor je gevoel niet uit. Ook bijzonder: ze houden de tijd van Frans Polynesië aan. Zelfde tijd, maar wel een dag later dus (UTC +14).

De kathedraal van APIA Samo met openingstijden

Als je de pilots leest (en dat doen wij), lees je dat je in Samoa altijd goed bedekt over straat moet gaan. Vrouwen moeten enkellange rokken aan en blouses of shirts met lange mouwen. Mannen in lange broek of in Lavalavas, een soort sarong, met ook liefst een overhemd met lange mouwen. Wij hadden dus beide wel netjes een shirt (ipv een singlet) aangetrokken met een bermuda om de haven in te varen. Eerste wat ik zag was een medezeiler die in zwembroek en blote bast op zijn schip zat.  Maar goed, misschien dat die zich niet goed aan de beleefdheidsregels hield? Ook mag je je schip niet af, tot je volledig ingeklaard bent.

Officieel mag je je boot dus niet eens vastleggen aan het ponton van de marina. Echter, we hadden al vanaf ’s ochtends vroeg op kanaal 16 via de Marifoon geprobeerd Port Control op te roepen. Maar absolute radiostilte.  Nou zou je kunnen denken dat men niet geïnteresseerd is in een zeiljachtje. Echter, een tanker die ook binnen wilde lopen kreeg ook geen antwoord. Vreemd! Wij zijn dus maar brutaal geweest en zijn gewoon binnen gelopen. De andere zeiler bleek een superaardige Duitse jongen te zijn, die samen met 2 opstappers onderweg is naar Nieuw Caledonië.  Vervolgens stond er een taxichauffeur bij onze boot, die vertelde dat hij de Healthdepartment wel even voor ons zou bellen!?? En later kwam er ook een dame van de marina, die ook vertelde dat de instanties geïnformeerd waren over onze aankomst. Want onderschat het niet, je moet bezocht worden door Health, Quarantaine, Customs en daarna moet je zelf nog naar Immigration. Maar voordat de 1^e 3 geweest zijn mag je je schip dus niet af. Wij vonden het op zich wel best. Met een biertje (de 1^e na 13 dagen) in het zonnetje en een chipje erbij vinden wij al gauw veel goed. Maar al wat er kwam, geen instanties. De dame van de marina vroeg ons om, als we toch van ons schip af zouden gaan, dat vooral niet te vertellen. Zij zijn als marina verantwoordelijk en het is regelrecht illegaal om toch op stap te gaan, als je nog geen “clearance” hebt. Tegelijkertijd is iedereen heel relaxed op Samoa. Wij zijn dus vrijdag eind van de middag lekker op stap gegaan. We zijn eerst naar het centrum gelopen om geld te halen. En niks lange rokken en broeken en shirts met lange mouwen. Wel veel mannen en vrouwen in kleurige sarongs, maar met bloesjes of shirtjes met korte mouwen en ook zowel mannen als vrouwen in korte broek. Na bij een geldautomaat cash getankt te hebben, zijn we verder gaan borrelen en eten op het terras tegenover de haven. Lekker bier, een heerlijke hamburger met friet voor geweldige prijzen! Frans Polynesië was hartstikke duur. Hier waren we 35 euro kwijt voor iets van 6 biertjes en 2 broodjes hamburger met friet. Kijk, dan kun je nog eens een hapje gaan eten! Niet dat we in Frans Polynesie nou droog gestaan hebben, dat nou ook weer niet, haha!

De volgende ochtend zijn we eerst met de taxichauffeur de stad in gegaan om een datakaartje voor internet te halen en ook wat vers eten. Hij zei steeds ons wel te zullen helpen als nu ondertussen “Health” toch gekomen was en wij er niet waren. Hij zou het wel ff regelen voor ons. De dame van Health kwam echter pas in de middag. En zei heel lief dat we nu wel van de boot af mochten, ook al waren de andere instanties nog niet geweest. “I want you to enjoy the island” zei ze. Dus op je boot zitten wachten vond ze geen goed idee. Gelukkig maar. De andere 2 kwamen pas maandagmiddag. En ze reageerden allemaal stomverbaasd op ons verhaal dat Port Control geen antwoord gegeven had op onze oproep en die van de tanker. Later is het nog wel een keer gebeurd, toen een Franse catamaran binnen kwam, dus zo bijzonder is het nou ook weer niet. Misschien vonden ze het gewoon gênant.

De linker stokbananen kost 5 Tala (1,75 euro)

Ook het verhaal dat er op Samoa niks te krijgen is, zoals te lezen is in de meeste pilots, is bulsh*t.  In Apia (de hoofdstad) is een fantastische groenten- en fruitmarkt, zijn enorm veel supermarkten en ook een aantal luxere supermarkten die een uitgebreider assortiment hebben. Ok, ik heb hier niet of nauwelijks vleeswaren gevonden, maar wel veel vers vlees (meer dan in Polynesië!) en zag zelfs schoongemaakte spruitjes (voor iets van 11 euro per kilo, dat dan weer wel). Er is een overvloed aan fruit en ook knollen die wij nog niet kenden (jams, taro, etc.), maar ook gewone aardappelen, uien en dergelijke. Ook de non-food is ruim vertegenwoordigd: Ace hardwarestore, veel chinezen met onvoorstelbaar veel rotzooi, kledingzaken enzovoort. Neem daarbij de vele barretjes en restaurantjes en je krijgt een beeld. Absolute onzin om eerst naar American Samoa te gaan, tegen veel geld en niet te vergeten: moeite in te klaren, om daar eerst boodschappen te doen. Daarbij wordt de haven van American Samoa beschreven als heel smerig en vervelend, al kunnen daar de pilots natuurlijk ook ongelijk in hebben. Enne, als je alles wilt zoals het thuis is, moet je vooral thuis blijven!

Wij genieten dus volop van Samoa. We volgen dagelijks, met goed en goedkoop internet, het weer. Want het is en blijft orkaanseizoen, of beter gezegd cycloonseizoen. Gemiddeld komen er 1 a 2 per jaar in de buurt van Samoa. De meesten daarvan in februari en maart. Ons plan is daarom om in januari te vertrekken naar het noorden, boven de evenaar, waar geen cycloondreiging is. Een en ander is in ons vorige blog na te lezen. Mocht er toch eerder een cycloon te dicht bij ons in de buurt komen, zie je die minstens 2 a 3 dagen van tevoren aankomen. Je kunt dan prima naar het noorden zeilen. Met een 200 mijl ben je buiten gevaar. Dat is dan ongeveer 1,5 dag varen: wind is er dan wel.

Vlakbij de marina is een restaurantje waar geadverteerd wordt met een Samoaanse show met eten. Het leek ons eigenlijk heel oubollig en bij daglicht zag het er allemaal wat sober uit: simpele tafeltjes met stoelen en een podium van zand. We zijn er toch maar naartoe gegaan. En werden heel positief verrast! We kregen typisch Samoaans eten, geserveerd in een groot blad, wat echt lekker was! Ook de show, met vuurdansers en ook sierlijke dames, was boven verwachting.

De foto’s zijn jammer genoeg mislukt. Echter, de volgende dag kregen we een herkansing hiervoor. Het bureau voor toerisme organiseert hier in Apia 3 keer per week een culturele presentatie. Eerst mochten we van kokosblad ons eigen “bord” vlechten. Ondertussen werd Samoaanse muziek gespeeld. Daarna werd een officieel Kavaritueel uitgevoerd. Dit is het traditionele welkomstritueel, waarbij door de dorpsoudste (kan ook een vrouw zijn!) kava aangeboden wordt aan de gasten. Ook wij kregen allen een slokje hiervan. Daarna kregen we presentaties op het terrein van houtsnijden, koken (wordt door de mannen gedaan!), kleding van boomschors maken en een soort batik.

De mannen koken

Boomschors prepareren, steeds breder maken

 

Het eindprodukt van de boomschors

Als laatste werd iets verteld over de traditionele tatoeages. De naam tatoeage komt oorspronkelijk uit dit gebied. Tatoeages zijn erg belangrijk en worden zowel door mannen als vrouwen gedragen. Een lang en pijnlijk proces. Een “total bodytatoo” wordt in ongeveer 12 langdurige sessies aangebracht. Als afsluiting kregen we het bereidde voedsel uitgereikt in de gemaakte borden. Al hadden de medewerkers volgens mij voor iedereen een nieuw bord gemaakt. Zo professioneel zagen die van ons er niet uit.

Op het bord lag een stuk taro, met daarbij taroblad met kokos crème. Daarvoor wordt alleen jong blad gebruikt. Het smaakt een beetje naar spinazie a la crème . Ook lag er een stukje vis op en een gebakken banaan. Het zijn echter onrijpe bananen, die men daarvoor gebruikt. Ik werd er niet blij van. Het was nogal droog en met weinig smaak. Maar het was wel heel leuk om traditioneel Samoaans voedsel te proeven en sommige dingen vind ik echt wel lekker. En ondertussen werden we vergast op een wervelende dansshow met traditionele muziek. Echt super leuk.

“Onze” taxichauffeur, die dus al vanaf de eerste dag regelmatig naar ons toe komt, neemt ook regelmatig traditioneel Samoaans eten mee. Van hem hebben we ook een keer yam met kokos crème gekregen. Smaakt een beetje naar gekookte aardappel met kokos crème, echt wel lekker. Hij voorziet ons ook regelmatig van vers fruit. Wij zijn eigenlijk helemaal niet van die fruiteters. Maar de verse ananas, kleine bananen, papaya en ander zongerijpt fruit zijn heerlijk! Hier op Samoa eten we dus wel veel fruit.

Ouzo, zo heet onze taxichauffeur voor buitenlanders (anders kunnen ze zijn naam toch niet onthouden en dit komt redelijk in de buurt), heeft met ons een islandtour gedaan. Hij kwam ’s morgens keurig in Lavalavas en bloem in het haar bij ons aan.

Heinze met lavalavas

Heinze draagt hier overigens ook vaak een Lavalavas. Je merkt dat het gewaardeerd wordt door de lokale bevolking. We krijgen vaak positieve reacties.

Ouzo had zijn hele hoedenplank vol liggen met vers fruit. Service van de zaak. Eet zoveel je wilt en wat er aan het einde van de dag over is, nemen jullie mee naar de boot.

Wat een prachtig eiland is dit!!

Deze waterval is 100 meter hoog

De Trench, op het plateau zie je Anneke staan alvorens ze werkelijk in het water springt.

Veel watervallen en een overdadige, groene natuur, echt super. Heel bijzonder was ook een zogenaamde trench, waarbij de oceaan grotten en ook een soort diepe trog van zeewater heeft uitgesleten. Daarin kun je dus zwemmen. Moet je wel eerst van een hele enge, steile trap af, voor je bij het water komt. Maar goed, ik laat me niet kennen.  En het water was heerlijk.

Heinze met zijn kokosnoot

Onderweg tikte Ouzo nog even een paar kokosnoten open. Ze zaten vol met kokoswater, fris, lichtzoet. Niet zo weeïg, zoals zo vaak het geval is.

Bahai tempel

Ook heel bijzonder: de Bahai tempel. Wat een prachtig gebouw. Thuis opgezocht, omdat het me deed denken aan de Lotus tempel in Delhi. En ja, het is inderdaad van hetzelfde geloof, wat vele geloven met elkaar verenigt en verschillende profeten erkent (zowel Jezus, als Mohammed, als ook andere profeten).  Onderweg hebben we natuurlijk ook de nodige dorpjes gezien. Het viel ons op dat het echt overal heel keurig is. Netjes onderhouden huizen, aangeharkte tuinen en weinig rotzooi langs de straat. Dat hebben we vaak wel anders gezien! Het was een mooie dag waarvan we genoten hebben.

Ook leuk: het busstation met de kleurige bussen. Alle bussen hebben airco. Maar dan letterlijk: ze hebben geen ramen.

Gegeten op de vlooienmarkt. Heel goedkoop, maar daarna heel hard lopen naar de wc (Heinze). Kort, maar heftig.

De walk of life meegelopen. Helaas is het zelfmoordpercentage op Samoa erg hoog, met name onder  laagopgeleide jongeren in de dorpen. Heel triest. Bijzonder om in alle vroegte (het begon om 6.00 uur) samen een uur te wandelen om hiervoor aandacht te vragen en natuurlijk ook om geld bij elkaar te brengen. Het blijkt ook een internationale beweging te zijn. Jammer dat wandelen voor de meeste mensen op Samoa wezensvreemd is. De deelname was dan ook wat beperkt. Niettemin toch de moeite waard om aandacht te vragen voor deze jeugd en ze een hart onder de riem te steken.

Dit blog begint veel te lang te worden. Maar dit is ook zo’n bijzonder en leuk land! De mensen zijn super aardig, de kleurige kleding is een lust voor het oog. Wij zijn hier nog niet uitgekeken. Wij vertrekken zaterdag naar Savaii, het andere eiland van Samoa. Het plan is om daar te gaan ankeren in 1 of meerdere baaien.  En naar Apia terug te komen voor kerst en oud en nieuw. Het schijnt dat Savaii nog mooier is dan Upolu. Kan haast niet…!