Janari 2020 t/m 15 0ktober 2020 FIJI

 

Fiji, Anneke terug

 

Zoals we met zijn allen gemerkt hebben,  heeft corona flink roet in het eten gegooid. Ik, Anneke, zat vast in Nederland en Heinze in zijn eentje in Fiji.  Uiteindelijk is het mij toch gelukt om terug te komen in Fiji.  Eerst met de auto naar Brussel Zuid, daar op de trein naar Parijs en van daaruit met het vliegtuig naar Tahiti.  Na een kort binnenlands vluchtje naar Raiatea,  een van de andere society eilanden,  kon ik mee met een Australische boot naar Fiji als crew. Helemaal top! Over deze reis heb ik een blog geschreven voor dewereldwijven.com. Via deze link kun je mijn verhaal vinden: https://dewereldwijven.com/2020/09/20/wereld-zeilen-corona-fiji-tahiti-coronavirus/

Anneke eindelijk in Fiji, op dit schip meegevaren

Medio augustus ben ik na 7 maanden terug in Fiji.  We zijn blij eindelijk weer samen te zijn.  Heinze heeft hard gewerkt aan de boot.  Die is net nog uit het water geweest voor o.a. antifouling, tegen de aangroei aan het schip. Ook is hij flink aan het lakken geweest et cetera.

Heinze heeft zich ook wel vermaakt, veel vrienden gemaakt en heel erg veel gewandeld.

Een activiteit in de marina waar Heinzeaan meedeed

We zijn die eerste tijd bezig met het weer vaarklaar maken van NOK én natuurlijk van het genieten van het samenzijn. Die eerste tijd doen we niet veel bijzonders: we gaan weer eens naar Lautoka,  om te provianderen etc. 

We maken een tochtje van een paar weken,  samen met vrienden, langs voor ons al bekende plekken. Onze vrienden zeilen voor het eerst op een catamaran en moeten daar flink aan wennen.  Ze vinden het fijn dat we in de buurt zijn. Los daarvan is het super gezellig. hieronder een paar plaatsen die bezochten.

Het eiland waar de beroemde film Castaway is opgenomen

Anneke kon het niet laten heel hard "Wilson"  te schreeuwen

Natuurlijk klauteren naar de top van "Castaway" eiland om het echte uitzicht te zien.
In de lagune die je ziet heeft Tom Hanks veel tijd doorgebracht in de film

Dit is "Blue lagoon" een bekende film plaats

Uiteraard weer veel lopen op het Blue Lagoon eiland

Met onze vrienden even iets drinken

Heinze en ik zijn bij laag water rondom het "Blue Lagoon" eiland gelopen

Hier ben ik bezeg met een "laag water" oversteek

Bij Mantaray Island resort trekken we nog een grote zeilboot van het rif,  samen met een aantal andere cruisers, die met dinghys  en een longboat  ter plekke komen.  De sterke motor van NOK heeft gelukkig voldoende kracht om, samen met de dinghys, de boot eraf te slepen. De Russische bemanning van de gestrande boot vertelt dat het volgens Navionics (navigatie software) daar toch echt nog 9 meter diep is. Niet dus…. Het is bekend dat je daar in Fiji niet op kunt vertrouwen.  We hebben hier nog Manta's gezien. Gelukkig hebben we hele goede waypoints (routecoördinaten) en gebruiken we Google Earth..

Het is wel duidelijk dat we dit zeilseizoen in Fiji moeten varen. Alle omringende landen hebben hun grenzen nog steeds gesloten. We zullen dus ook dit  cycloonseizoen (december t/m april) in Fiji doorbrengen. Daar worden we niet enthousiast van, maar het is niet anders.  Overigens vinden wij Fiji nog steeds fantastisch,  met prachtige natuur,  hele lieve mensen en heel veel eilandjes en baaien om te bezoeken.  Dus daar hoor je ons niet over klagen.

Eind september verlaten we Vuda marina weer, om een wat langere tocht te gaan maken.  We liggen eerst nog een paar dagen op anker bij Denarau; hobbelig en weinig inspirerend.  Wél handig om nog een keer naar Nadi te gaan. Tevens treffen we onze Nederlandse vrienden,  die we vorig jaar op Koro ontmoet hebben.  Zij trakteren zichzelf op vakantie,  om te vieren dat hun tweede “bol" nu ook dicht is. Zie ons vorige blog over ondermeer Koro. Zo toevallig dat je elkaar treft!

Bij gunstige wind vertrekken we naar de noordkant van het grote eiland,  Viti Levu. Meestal staat de wind tegen op dat stuk. Dus als je een “wheather window" ziet, moet je het pakken.  We varen in 2 dagen naar een ankerplaats bij Volivoli point. We gaan met ons bijbootje met de elektromotor naar de kant. Een heel eind varen.  Dan maken we een wandeling naar Rakiraki, een wat grotere stad. Het is zo'n 8 à 9 km wandelen. We krijgen een aantal keren een lift aangeboden,  maar we willen juist even wandelen.  We waren vorig jaar met de auto al een keer in Rakiraki geweest en wisten wel dat we er geen bal aan vonden. Maar soms gaat het om de reis en niet om de bestemming.  In Rakiraki zijn verschillende mensen,  die ons hebben zien lopen.  Ze kunnen haast niet geloven dat wij écht zover gewandeld hebben.  Een echte Fijian loopt niet. Na wat rondgelopen te hebben,  gaan we met de lokale bus terug naar onze dinghy.  En gaan we weer richting NOK. Het is ondertussen wat harder begonnen te waaien.  Tegen,  natuurlijk.  We horen dat het motortje een beetje een raar geluid begint te maken. En merken dat we niet of nauwelijks nog voortstuwing hebben. We beginnen mee te roeien, maar man, wat is het nog ver! Ik verzucht tegen Heinze dat we het écht niet gaan halen. De wind en daarmee golven en stroming zetten ons teveel terug. Maar als de nood het hoogst is,  is de redding nabij. Een aantal mannen in een lokale boot heeft in de gaten dat er bij ons wat mis is. We mogen in hun boot overstappen en ze nemen onze dinghy op sleeptouw. Ze brengen ons terug naar NOK.  En vragen of ze even aan boord mogen kijken.  Het blijkt dat ze nog nooit een zeilboot van binnen gezien hebben. Ze zijn razend enthousiast. Heinze legt het nodige uit. Ondermeer dat je een grootzeil hebt. Ze hadden er allemaal geen idee van. Het eindigt ermee dat wíj uitgebreid bedankt worden. En dat we uitgenodigd worden om naar hun dorp te komen op het eiland Malake, slechts 1,5 NM vanaf onzeankerplaats.

Een "redder" die onze "Ducky" geweldig vond

De redders gaan weer verder

Het elektromotortje heeft Heinze zó gemaakt.  Er zit een breekpen in, die, als de schroef de grond raakt, breekt (beveiliging). Met de onverwachte riffen en ondieptes in Fiji gebeurt dat wel eens. Eén keertje teveel,  in dit geval dus. Het motortje draait, maar je hebt geen voortstuwing.  Nieuwe breekpen en gaan maar weer.

Zoals beloofd gaan we een keer naar hun dorp. We doen netjes sevusevu en krijgen toestemming om in het dorp rond te lopen.

We doen sevusevu

Er schijnen wel vaker toeristen te komen,  maar we zijn toch een redelijke bezienswaardigheid.  Overal horen we:”bula" (hallo) en veel mensen willen een praatje maken.  We worden uitgenodigd om even wat te komen drinken. Het valt op dat een aantal huizen heel mooi zijn en goed onderhouden. Oma zit in de haarverf, pikzwart. Ze geeft een knuffel.  Ik dus ook zwart gevlekt. Maar het is heel leuk.

Oma is 78, erg oud voor Fiji

De kleindochter van 22 jaar moet met ons mee op stap, vindt oma. Dus dat gebeurt. Ze gaat met ons mee naar de school, waar we kort even met de hoofdonderwijzer spreken.  Hij was ook onderdeel van het reddingsteam. Daarna gaan we naar vrienden van kleindochter.  Er staat een grote mangoboom en we krijgen een paar rode mango’s mee. Joekels!

Hier kregen we de Mango's

Als we aan land gaan nemen we vaak kleine kadootjes mee
Dit kind blij gemaakt met twee jungle dieren

Er gaan nog 2 jonge mannen met ons mee, om een wandeling over het eiland te maken.  De oudste is goed bekend met alle paadjes etc. Hij klimt even in een kokospalm om een stel kokosnoten te oogsten. Maakt ze vervolgens voor ons open.  Lekker hoor.

Op de wandeling kwamen we de hokken tegen waar de 
dorpelingen hun varkens houden

Op de wandeling ontmoetten we een familie die ergens op het eiland 
in een huisje woonde. Het was blijkbaar wasdag.

Dan begint de tocht naar de bergtop. Jemig,  wat zwaar. Het is best warm en er staat veel hoog gras. Op andere stukken is alles afgebrand.  Dat wordt veel gedaan in Fiji,  bijvoorbeeld voor het oogsten van het suikerriet. Dat gaat dan schijnbaar makkelijker.  Helaas zie je daardoor regelmatig enorme vuren.  En, als de wind jouw kant opstaat, zit alles onder de zwarte rommel. Maar goed,  het lopen over de afgebrande stukken land gaat wel makkelijker. Al zijn onze benen en broeken na die tijd wel zwart.  Eenmaal boven krijgen we nog een kokosnoot en worden de mango’s gegeten.

Je blijft klauteren, even uitblazen

Nu kunnen we verder afdalen.  Toch veel lichter lopen,  hoor. Al met al zijn we een flinke tijd onderweg geweest. We besluiten terug te gaan naar de boot. Het is laagwater en onze dinghy ligt op het droge. Maar met behulp van de plaatselijke jeugd en wat sterke mannen is dat geen probleem. We hebben een hele leuke dag gehad.

Inmiddels zijn we in Savusavu aangeland,  na een tocht van zo'n 23 uur. Het is heel rustig hier,  wellicht zijn veel boten naar een regatta in Musket Cove.  Wel treffen we een paar bevriende zeilers, dus we hebben het gezellig.  Het lijkt erop dat we dit weekend gunstige wind hebben om naar de Lau groep  te gaan. Een gebied met afgelegen primitieve eilanden, dus geen internet. We zijn vorig jaar op maar 1 eiland (Matuku) geweest,  dus  we zijn benieuwd.

Het rood omcirkelde is waar we nu gaan varen