Najaar 2021 Onze tocht rondom Vanua Levu

 Onze tocht rondom Vanua Levu

Najaar 2021

Wij vertrekken 16 september vanuit de Copra Shed Marina, Savusavu. Hoewel het plan was om naar de Lau-groep te zeilen, is de wind, alweer, ongunstig om dit te doen. We besluiten daarom eerst rondom dit tweede grote eiland van Fiji te gaan varen.

De noordzijde van dit eiland hebben we niet eerder bezocht en het is altijd leuk om nieuwe plekken te ontdekken. We gaan eerst langs de zuidkant van het eiland; door een smalle rifdoorgang naar onze eerste ankerplaats van deze tocht.

De smalle rif passage

De doorgang door het rif is schitterend. Je kunt het rif heel mooi zien liggen. Ocean Girl met aan boord onze vriendin Gillian en een crewlid vaart achter ons aan. We zien onderweg zelfs de spuit en de rug van een walvis! We denken dat het er twee zijn. Jammer genoeg wel ver weg, maar het blijft toch leuk en bijzonder. Op onze ankerplaats eten en borrelen we samen met Ocean Girl. Hier nemen we voorlopig afscheid van elkaar. Zij gaan door richting Musket Cove, wij gaan de volgende ochtend verder naar een andere ankerplaats, in Bua bay, om de oversteek naar Yadua te kunnen maken. Dit eilandje ligt ten westen van Vanua Levu. We hebben gehoord dat het er mooi is, dus we gaan het bezoeken.

Na een prachtige tocht, waarbij we ook weer dolfijnen zien, komen we aan bij Yadua. En het is er inderdaad schitterend! Het waait er wel vaak hard, doordat het in de “acceleratie zone" ligt; het ligt in de zee tussen de twee grote eilanden en de wind wordt als het ware tussen de eilanden door geperst, wat een versnelling van de wind tot gevolg heeft. We hebben dan ook een paar dagen flinke wind. We gaan toch even snorkelen. Ongelooflijk mooi! Écht een van de mooiste plekken met koraal in Fiji, wat wij gezien hebben. Enorme diversiteit qua kleuren en vormen. Gewéldig!

We krijgen via onze iridium (satelietverbinding) een berichtje dat Mahili, met Jennifer en Mike, ook naar Yadua komt. Zij zijn zich langzaam aan het voorbereiden om naar Australië terug te varen. We hebben al een paar keer afscheid van elkaar genomen, maar treffen elkaar nu toch nog weer. Heel gezellig. Mike en Heinze hebben samen veel gewandeld en ik ben ook een aantal keren meegeweest. Op woensdagochtend spreken we een local op het strand. Hij zegt dat we welkom zijn in het dorp, wat aan de andere kant van het eiland ligt. Hij zal het pad er naartoe wel wat open hakken met zijn machete, zodat het beter zichtbaar is. Wij beloven de volgende dag die tocht te zullen ondernemen en Sevusevu te zullen doen. De volgende dag gaan Mike, Heinze en ik dus met onze dinghy naar de kant. Met de kava en wat andere cadeautjes voor de Sevusevu in onze rugzak gaan we op pad. We zoeken naar de trail naar het dorp, maar kunnen het niet vinden. We vechten ons door de bossages en struiken steil de berg op. We worden beloond met een prachtig uitzicht, maar een pad zien we niet.

ons schip en dat van onze vrienden in de baai van Yadua

We geven het op. Zoals gebruikelijk in bergachtige omgeving komt na iedere top een volgende top. En om nou de ene berg na de andere te beklimmen zonder goede richting aanwijzingen zien we niet zitten. Het is toch wel erg warm en we zijn alle drie flink bezweet. Er zijn natuurlijk al een hele tijd geen zeilers geweest, die naar het dorp gingen. Op de meeste plaatsen was je niet welkom vanwege de Covid-19 uitbraak. Het pad is dus volledig overwoekerd; dat gaat snel in Fiji.

voor we vertrekken doen we nog een "sundowner" met onze vrienden op het strand
Heinze met Mike

krabben kunnen mooie kleuren hebben

Op zaterdag zien we meerdere locals op het rif en op het strand. We brengen een tas met meel, suiker, rijst, tennisballen en milo (een soort cacaopoeder) naar ze toe.

Geen officiële Sevusevu, maar wel een bijdrage. Het blijkt dat de locals bezig zijn om eten te zoeken voor de zondag. Als ze ons later voorbij varen, zwaaien ze enorm enthousiast naar ons. Ze zijn duidelijk blij met de spullen. Nu nemen we écht afscheid van Jennifer en Mike. We hebben het erg gezellig met elkaar gehad.

Wij vertrekken nu naar de noordkant van Vanua Levu. We kunnen, onverwacht, het grootste stuk zeilen. We passeren een typische rots, die “monkey face" genoemd wordt. Het lijkt inderdaad wel wat op een apenkop. We leggen ons anker op een mooi plekje, vrij ver van een dorp.

het dorp waar wij voor anker gaan, mooie baai

Later op de dag komt er een longboat; een open boot waarmee de locals hier mensen vervoeren, maar waarmee ook gevist wordt. In de boot zit een man met twee jongentjes. Hij is de hoofdman o.i.d. van het dorp en hij komt eens even kijken wat we daar doen. Na een gezellig praatje en wat tennisballen voor de kinderen, worden we van harte uitgenodigd in het dorp. We beloven de volgende dag Sevusevu te komen doen. Toen hij aan kwam varen, voer hij heel langzaam. Hij vraagt ons of we wat benzine voor zijn motor hebben. Wij hebben nog een klein restje, wat we hem geven. Zelf varen we met ons elektrische motortje. Hij is er blij mee en scheurt weg. Langzaam varen doe je alleen als het écht niet anders kan, als Fijian. Wij de volgende dag dus naar de kant, met de traditionele kava. Blijkt het hele dorp zo’n beetje op stap te gaan, omdat er een begrafenis in een dorp verderop is. Iedereen in de longboat. Ook een varken wordt er luidkeels gillend in gebracht. Het arme dier.

In het andere dorp zullen ze hem slachten. Er wordt met ons nog even Sevusevu gedaan, lees: de kava wordt aangepakt, er wordt wat gepreveld en klaar. We mogen rondlopen in het dorp.

de dorpswinkel, hier wat lekkers gekocht voor de meiden

Heinze laat ze via Google Earth hun dorp en omgeving zien
Die beelden zitten in ons navigatie programma

Een paar jonge meiden krijgen de opdracht om ons rond te leiden. Het is een traditioneel dorp. Cycloon Yasa heeft hier behoorlijk schade aangericht. Er is echter weinig ondernomen om de schade aan bijvoorbeeld de kerk te herstellen. Een deur hangt scheef in zijn hengsels, loshangende latten hoeven alleen maar vastgespijkerd te worden. Maar aan onderhoud doen ze gewoon niet, hier in Fiji. De meiden vinden het leuk om ons rond te leiden. Eén van de drie Nancy, is zichtbaar meer geciviliseerd dan de andere twee. Eerlijk gezegd ruiken die andere twee meiden beide naar een bos uien. Bovenwinds lopen dan maar. Nancy vertelt dat ze de dochter van de predikant is en pas sinds vorig jaar in het dorp woont. Daarvoor woonden ze in Suva; de hoofdstad. Het moet wel érg saai zijn voor haar. Geen internet, alleen een piepklein winkeltje met basisbehoeften en nu ook al ruim een half jaar geen school vanwege de Covid-19 uitbraak in Fiji. Alle scholen zijn al sinds maart gesloten.

We besluiten een paar dagen later een wandeling te gaan maken.

er wordt hier nog veel op houtvuur gekookt
deze dame heeft hout gesprokkeld

We lopen naar het volgende dorp, bij een rivier. Onderweg komen we een meisje tegen, dat een zak met allerlei elektriciteitskabels etc draagt. Ze vertelt dat het voor hun zonnepaneel is. Op onze vraag antwoordt ze, dat ze ze geleend heeft. Oh zeg ik: ”kere kere". Ze schiet in de lach en zegt: ”ja".

Het is in Fiji gebruik dat je, als iemand ergens om vraagt, het geeft; je kunt het eigenlijk niet weigeren. Kere kere is de term om iets te vragen. Dit meisje heeft dus de kabels voor het zonnepaneel gekregen, officieel “te leen". Maar ze worden uiteraard niet terug gegeven.

We komen aan bij het andere dorp. Ons wordt enthousiast verteld dat hier één van de rugbyspelers woont, van de rugby 7, die goud gewonnen hebben op de olympische spelen.

rugby spelers zijn forse kerels
in het teiltje zit KAVA, geen traditionele Tanoa

We treffen hem inderdaad. En vanuit het dorp komen steeds meer mensen even gedag zeggen tegen ons. Er komen bijna nooit cruisers in dit dorp, dus ze zijn allemaal een beetje nieuwsgierig naar ons. En ze vinden het leuk. Vanuit dit dorp gaan we met wat jeugd naar de waterval. Niet ver weg, zeggen ze. Onderweg voegt zich nog een jongen op een paard bij ons. Na een hoop klimmen en klauteren komen we er eindelijk aan. Heinze gaat tot groot vermaak, geheel gekleed uiteraard, onder de waterval zitten. Daarna duikt de een na de ander ook in het water.

Heinze in het water

Op de terugweg klimt een van de jongens in een palmboom om kokosnoten voor allemaal te oogsten. Heerlijk!

Terug in “ons" dorp besluit ik Nancy nog even op te zoeken, om haar gedag te zeggen. We zullen namelijk de volgende dag vertrekken. Ze is blij om ons te zien. We krijgen een grote pompoen mee uit hun eigen tuin.

Ze zegt een beetje verlegen dat ze onze boot graag zou willen zien. Nou vooruit dan maar. Nancy en haar zusje gaan mee naar NOK. Ze vinden het geweldig. Wat te drinken en een snoepje en daarna weer terug. We hebben genoten van dit dorp!

In ons volgende blog meer over onze tocht langs deze prachtige kust!