Femke's verslag deel 1

Ik ben al een tijdje aan boord van de NOK, dus ook ik moet eraan geloven: een blogje schrijven. De eerste dagen van mijn verblijf werd ik ontzien; papa was nog druk met mijn moeder zo ver te krijgen een bijdrage te leveren. Bijna elke dag, soms meerdere keren per dag, kwam het onderwerp ter sprake:

“Jij zou nog je blogje schrijven.”

“Ik doe het morgen wel.”
“Dat zei je gisteren ook al. Je hebt beloofd een blog te schrijven.”
“Ik heb helemaal niks beloofd, jij hebt gewoon op internet gezet dat ik dat zou schrijven.”

En zodoende werd het weer een dag uitgesteld. Inmiddels staat de blog van mam online, zoals jullie ongetwijfeld gezien hebben (zo niet, scroll dan even naar beneden). Al snel begon pap hints te droppen dat ik eens moest gaan schrijven. “Je moet elke dag even een stukje schrijven Fem”, zei hij dan. En vandaag volgde: “Jij roept al tijden dat je een blog zal schrijven maar er gebeurt maar niks”. Dus zit ik nu op een wiebelende boot te typen.

Zoals je uit het bovenstaande kan afleiden is de blog een belangrijk begrip bij de crew van de NOK (maar eigenlijk alleen bij pap). Zo nam ik vandaag een foto, waarop hij concludeerde dat die wel ‘blogwaardig’ was. Gezien mijn vader druk zet door beloftes te publiceren, zal ik dat ook maar doen. Hij belooft bij dezen om de lay-out van de blog te verbeteren óf te laten verbeteren, want dat oranje is spuuglelijk. Sorry pap, het kan echt niet.

Na dit kleine inkijkje in het leven van echte ‘bloggers’, zal ik maar eens ter zake komen. Op 8 januari verliet ik het pittoreske Kanaleneiland-Zuid om het te verruilen voor een beter oord. De weg naar dit betere oord toe verliep via een tram, een trein, een vliegtuig, een overstap van 13 uur op de ijskoude vloer van een vertrekhal en nog een vliegtuig.

"blogwaardige" foto Op 9 januari haalden mijn ouders me in de vroege middag van het vliegveld, waarna we na een taxirit van ongeveer een uur aankwamen bij Soufriere Bay in Sint Lucia. Daar dronken we eerst een biertje en at ik roti, voordat we met ons rubberbootje naar mijn eindbestemming voor die dag voeren: de NOK. 

Femke in de hangmat De boot lag in een mooie baai, vlakbij een grot waarin veel vleermuizen zitten: de batcave. Al snel ontstond hiervoor een heuse ‘themesong’, gebaseerd op het liedje van batman: na na na na na na na na na na na – batcave! Ook hadden we uitzicht op de bergtop van de ‘Piton’. “Ik zie een Pitonneke” riep pap, een uitspraak die bij het spotten van elke bergtop en elk gelijknamig biertje zou volgen. Tevens hebben we in deze baai meerdere keren gesnorkeld: er was ontzettend veel moois in de zee te zien.

De vulkaan Vanuit Soufriere hebben we een uitstapje gemaakt naar een vulkaan, waar we een korte rondleiding kregen. Toen we net onderweg waren vroeg mam nadat onze gids ons iets had uitgelegd: “Gaan we hier naar boven?”, waarop geantwoord werd: “Nee we gaan terug”. Oh. Ok dan. Gelukkig hadden we voor ons drieën maar twee toegangskaartjes hoeven kopen:

Pap kon als Captain gratis mee. Na deze rondleiding gingen we naar een vulkanisch modderbad, waar mam en ik van hebben genoten; papa weigerde. Het water was heerlijk warm (iets té warm voor mijn moeder, zoals op de foto te zien is) en de modder was een goede scrub.

Femke onder de waterval
Na het modderbad brachten we een bezoek aan een waterval met warm water vanwege de vulkaan, waar we kwamen na een korte wandeling door het regenwoud. Hier waagde ook pap zich aan, en na heerlijk gebadderd te hebben werden we terug naar de baai gebracht.

Onze volgende stop was Marigot Bay, een prachtige, maar zeer toeristische baai. Na een dag hadden we het wel gezien, dus voeren we verder naar onze laatste stop op Sint Lucia: Rodney Bay. Hier hebben mijn ouders uren door een winkel met benodigdheden voor zeilboten en een hardware store gestruind en is de was gedaan. Uiteraard hebben we ook het stadje verkend en op het strand gelegen. Daarnaast zijn we een keer heerlijk uit eten geweest.

Martinique in zicht
Na een overtocht van enkel 35 nautische mijlen kwamen we aan in Fort de France op Martinique. We bleken twee Franse courtesy flags aan boord te hebben, uiteraard hebben we onder het motto ‘kutfransen’ de meest verkleurde en rafelige opgehangen.

Bij aankomst werden we verrast met een heuse carnavalsoptocht, met prachtige outfits, dansjes en zelfgemaakte muziek. Later leerden we dat dit niet het daadwerkelijke carnavalsfeest was, maar enkel een van de optochten die in de zondagen voor carnaval gehouden wordt. Het was desalniettemin een groot feest, en we hebben erg genoten.

Het getrommel van het carnaval ging nog uren door, en de avonden erna ook. Op een gegeven moment waren we dat toch wel een beetje zat.

Op mijn vaders verjaardag begaven we ons met een ferry naar Les Trois Ilets, een toeristisch stadje waar eigenlijk weinig te beleven viel: er was veel gesloten. Wel was er een prachtig natuurgebied, waar we even hebben gewandeld. We hebben mangroven en veel krabbetjes gezien, en we zagen eindelijk kolibries vliegen. Ook hebben we genoten van de schaduw die de bomen ons op deze ontzettend hete dag boden. Mijn moeder en ik hadden al een aantal dagen in ons hoofd om eens rumpunch te drinken: dat wordt op elke markt en bij elk cafè verkocht. Wij verwachtten een uitbundig drankje met veel suiker, fruitsap en een beetje alcohol, maar de realiteit bleek anders. We kregen allebei een glaasje pure rum met een schep suiker en een stukje limoen erin voorgeschoteld. Toen mam om een fruitsapje ging vragen omdat het wel erg sterk was, werd ze vierkant uitgelachen. Ach ja, wij houden het maar op biertjes. Al is ook dat niet altijd te vertrouwen: hét lokale bier van Martinique bleek namelijk een merk van Heineken te zijn.

We besloten Fort de France te verlaten en begaven ons naar Saint Pierre. Dit was ooit de hoofdstad van Martinique, maar is veel kleiner dan Fort de France, de huidige hoofdstad. We hebben door de stad gewandeld en hierbij een aantal historische monumenten gezien. Ook hebben mijn moeder en ik een bezoekje gebracht aan het lokale museum, dat ging over de vulkaanuitbarsting die in 1902 plaatsvond. Saint Pierre is een leuk stadje, maar het begon toch al vrij snel te jeuken. Tijd om de Fransen ver achter ons te laten en naar het eiland Dominica te vertrekken. Wordt vervolgd…